Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Ο άγιος Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανότατα στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό, στρατηλάτη στο αξίωμα, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Γερόντιο. Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Ο πατέρας του Αγίου, Γερόντιος, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας.

Σε παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται, ότι γεννήθηκε στον Σεβαστούπολη της Μικρής Αρμενίας, αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε χριστιανός. Η σύζυγός του ονομαζόταν Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από τον γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης. Όπως αναφέρουν οι πηγές, η οικογένεια του Αγίου, Όταν εκείνος ήταν σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στην Λύδδα, λόγω του θανάτου του πατρός του.

Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωϊσμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα ο Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολων μετά ταυτα πρώτου τάγματος κόμης κατ’ εκλογήν προεβλήθη». Στις αρχές του 303 μ.Χ. ο Άγιος συλλαμβάνεται και ακολουθεί το μαρτύριο

Η πίστη του Αγίου γίνεται αφορμή να βαπτισθούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων την μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου, και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου.

Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε με την στάση του Γεωργίου. Τότε άρχισε για τον Άγιο μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά και θαυμάτων, που έφεραν πολλούς ειδολολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από

μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Από όλα αυτά ο Θεός τον κράτησε ζωντανό και έγινε αιτία να εξευτελιστούν τα είδωλα και οι εκφραστές τους.

Ο Άγιος μαρτύρησε προσευχόμενος, «απετμήθη την κεφαλήν», την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά δε τον υπολογισμό του ιστορικού Ευσεβίου, και σύμφωνα με το μακεδονικό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου, του Πάσχα. Κρυφά σήκωσαν οι Χριστιανοί το πάντιμο λείψανο του και το έθαψαν, μαζί με αυτό της αγίας μητρός του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα.

Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το άγιο λείψανο του Μάρτυρα, μαζί με αυτό της μητέρας του, και τα μετέφερε στην Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στην Δύση.

Μετά τον μαρτυρικά θάνατο του Αγίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και άλλοι τέσσερις μαζί. Την μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 24 Απριλίου.

Βλέπουμε, ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου, δημιουργείται μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας, ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις 20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 του αυτού μηνός. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει την περίοπτη θέση του Μάρτυρος στην ζωή της Εκκλησίας.

Κατά την Εκκλησία μας, ο ένδοξος αυτός μεγαλομάρτυρας είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, ο αριστεύς ο θείος, ο λέων ο ένδοξος, ο αστήρ ο πολύφωτος, του Χριστού οπλίτης, της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος.

Απολυτίκιο
Ως των αιχμαλωτων ελευθερωτης, και των πτωχων υπερασπιστης, ασθενουντων ιατρος, βασιλεων υπερμαχος, Τροπαιοφορε Μεγαλομαρτυς Γεωργιε, πρεσβευε Χριστω τω Θεω, σωθηναι τας ψυχας ημων.

Πηγή
http://agioritikovima.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

1ος-2ος ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Μετά την πτώση του παλιού συστήματος στην Τουρκία και την επικράτηση των Νεότουρκων οι Βαλκανικές χώρες ήλπιζαν σε μια μετριοπαθέστερη πολιτική έναντι των υπόδουλων λαών της βαλκανικής.
Αντ' αυτού η κατάσταση χειροτέρεψε όταν η τουρκική βουλή ψήφισε νόμους περί γενικού αφοπλισμού και εποπτείας των σχολείων και των εκκλησιών.
Ταυτόχρονα άρχισαν σφαγές στην Μακεδονία,την Βόρεια Αλβανία και σε πολλά βουλγαρικά χωριά όσων δεν συμμορφώνονταν με τις τουρκικές οδηγίες ενώ αποκορύφωμα ήταν η δολοφονία του επισκόπου Γρεβενών.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαγριωθούν οι χριστιανικοί πληθυσμοί και να υπάρχουν καθημερινά συλλαλητήρια και διαδηλώσεις.
Στις 16 Μαίου 1912 συμφωνήθηκε στην Σόφια Ελληνοβουλγαρική συμμαχία,στις 24 Φεβρουαρίου υπογράφηκε Σερβοβουλγαρική συμμαχία ενώ το Σεπτέμβριο μετά απο συνεννόηση με την Ελλάδα προσχώρησε και το Μαυροβούνιο υπογράφοντας συμμαχία με την Σερβία.
Τον Σεπτέμβριο του 1912 αιφνιδιαστικά οι Βούλγαροι συγκέντρωσαν 50.000 άνδρες με το πρόσχημα των γυμνασίων πράγμα που θορύβησε την τουρκική κυβέρνηση που απαίτησε την άμεση διάλυση του στρατού.Την κίνηση όμως αυτή των Βουλγάρων ακολούθησε και η Σερβία και η Ελλάδα συγκεντρώνοντας και αυτές στρατό παντα υπό το πρόσχημα των γυμνασίων.
Η Τουρκία απάντησε προχωρώντας σε γενική επιστράτευση αλλά λίγο αργότερα μετα απο πιέσεις της Αυστρίας και της Ρωσίας που δεν επιθυμούσαν πόλεμο προσπάθησε να κατευνάσει τα πράγματα προτείνοντας την αποστράτευση όλων.
Την απάντηση έδωσε πρώτος ο βασιλιάς Νικήτας Α' του Μαυροβουνίου ο οποίος επικεφαλής 35.000 ανδρών κατέλαβε την Μπεράνη και κατευθύνθηκε προς τα Σκόδρα.
Στις 30 Σεπτεμβρίου οι σύμμαχοι επέδωσαν τελεσίγραφο στην Τουρκία απαιτώντας την χάραξη νέων συνόρων με εθνολογική βάση και το αυτοδιοίκητο των χριστιανικών λαών.
Η Τουρκία απέρριψε το τελεσίγραφο στις 4 Οκτωβρίου χαρακτηρίζοντας το "θρασύτατη προσπάθεια παρέμβασης" και κήρυξε τον πόλεμο σε Βουλγαρία και Σερβία.Δεν έκανε όμως το ίδιο με την Ελλάδα θέλοντας να κερδίσει χρόνο ώστε να μεταφέρει ελεύθερα στρατό και εφόδια μέσω θαλάσσης στην Μακεδονία.
Την ακριβώς όμως επόμενη μέρα 5 Οκτωβρίου η Ελλάδα θέτοντας σε ισχύ τις αμυντικές συμφωνίες κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία.
Η Ελλάδα πήρε μέρος στον πόλεμο ρίχνοντας στην μάχη 8 μεραρχίες στρατού και 1 ταξιαρχία ιππικού συνολικού αριθμού 90.000 ανδρών με επικεφαλής τους στρατηγούς Παναγιώτη Δαγκλή και Βίκτωρα Δούσμανη.
Ο Ελληνικός στρατός σύμφωνα με το σχέδιο χωρίστηκε σε δυο σώματα το ένα προχώρησε προς την Μακεδονία ενω το δεύτερο προς την Ηπειρο.
Το πρώτο αφού προέλασε προς την Ελασσόνα και τις διαβάσεις του Ολύμπου έφτασε στα στενά του Σαραντάπορου και βρέθηκε απέναντι απο τον εχθρό.Η θέση αυτή ήταν πολύ καλά οχυρωμένη και μάλιστα για αυτό το σκοπο οι Τούρκοι είχαν φέρει Γερμανούς μηχανικούς που επέβλεπαν τα οχυρωματικά έργα.Παρόλα αυτά το θάρρος και η αυτοθυσία των ευζώνων έκαμψαν την τουρκική άμυνα οι οποίοι μετά απο σφοδρή μάχη που διεξήχθη στις 10 Οκτωβρίου άρχισαν να υποχωρούν προς τον Αλιάκμονα έχοντας βαριές απώλειες.
Ετσι απελευθερώθηκαν διαδοχικά η Κατερίνη,η Βέροια,η Νάουσα και η Εδεσσα.
Ακολούθησε ένας αγώνας δρόμου του ελληνικού στρατού μετά από παρότρυνση του Βενιζέλου ώστε να καταφέρει να μπεί στην Θεσσαλονίκη πριν το βουλγαρικό στρατό ο οποίος αποτελούμενος απο 8.000 άνδρες και το στρατηγό Θεοδόρωφ είχε συντρίψει τους Τούρκους στις Σαράντα Εκκλησιές και το Λουλέ Μπουργάς και προχωρούσε τάχιστα προς την πόλη με σκοπό να την καταλάβει και να εγείρει αξιώσεις.
Στις 17 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός έφθασε στα Γιαννιτσά όπου οι Τούρκοι περίμεναν οχυρωμένοι στην δεξιά πλευρά του Αξιού και μετά απο μάχη που έγινε την ίδια μέρα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν προς την Θεσσαλονίκη.Ετσι οι ελληνικές δυνάμεις έφτασαν έξω απο την πόλη και την ημέρα που γιόρταζε ο πολιούχος Άγιος Δημήτριος ο φρούραρχος αρχιστράτηγος Χασάν Ταχτσίν παρέδωσε την πόλη.
Μετα δυο μέρες έφτασε ο Θεοδόρωφ και βλέποντας ότι η πόλη έχει καταληφθεί ζήτησε άδεια να εισέλθει με το πρόσχημα να ξεκουράσει το στρατό του,στην πραγματικότητα όμως επεδίωκε συνκατοχή.Μην όμως θέλοντας να προξενήσουν οι δικοί μας προβλήματα στην συμμαχία παραχώρησαν την άδεια.
Στο μεταξύ το δεύτερο ελληνικό σώμα που κατευθυνόταν στην Ήπειρο κατέλαβε την Φλώρινα,το Γρίμποβο,την Φιλιππιάδα και την Πρέβεζα και έφτασε έξω απο τα Ιωάννινα που προστατεύονταν απο τα οχυρωματικά έργα του Μπιζανίου.Ο στρατηγός Σαπουντζάκης που επιχειρούσε σε αυτή την θέση παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του δεν είχε καταφέρει πολλά πράγματα.
Μετά όμως την κατάληψη της Θεσσαλονίκης και την άφιξη σημαντικών ενισχύσεων ακολούθησαν αλλεπάλληλες επιθέσεις με αποτέλεσμα την 18 και 19 Φεβρουαρίου μετα απο συνεχή βομβαρδισμό των τουρκικών θέσεων από το ελληνικό πυροβολικό και έφοδο με προτεταμένες τις λόγχες να καταληφθούν όλα τα οχυρά και την επόμενη η πόλη των Ιωαννίνων να παραδοθεί στα ελληνικά χέρια.
Ο ελληνικός στόλος με επικεφαλής τον Παύλο Κουντουριώτη κατέλαβε όλα τα νησιά του Αιγαίου και απέκλεισε τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλεια.Επίσης κατατρόπωσε τον εχθρό στις ναυμαχίες της Ελλης και της Λήμνου εμποδίζοντας την μεταφορά ενισχύσεων στην Θράκη.Η κυριαρχία του ελληνικού ναυτικού έδωσε την ευκαιρία να επαναστατήσει η Σάμος και να κηρύξει την ένωση με την μητέρα Ελλάδα.Αλλά και στην Κρήτη που ουσιαστικά ήταν ελεύθερη η κυβέρνηση για να επισημοποιήσει την ένωση έστειλε ως αρμοστή τον Στέφανο Δραγούμη.
Στις 17 Μαΐου 1913 υπογράφηκε στο Λονδίνο συνθήκη η οποία παραχωρούσε στους νικητές όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη της Τουρκίας εκτός της Αλβανίας δημιουργώντας ένα νεο κράτος μετά απο απαίτηση της Ιταλίας και της Αυστρίας που πρόσβλεπαν σε βάση στα Βαλκάνια σε βάρος της Ελλάδας που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Χειμάρα και την Κορυτσά αλλα και της Σερβίας που εγκατέλειψε το Δυρράχιο και του Μαυροβουνίου που άφησε τη Σκόδρα.
Η διανομή των κατακτηθέντων εδαφών αφέθηκε στους συμμάχους ενω η Κρήτη περιήλθε υπο την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων όπως και το Αγιο Ορος.
Παρά όμως την υπογραφή της συνθήκης οι Βούλγαροι άρχισαν να ζητούν όχι μόνο εδάφη που είχαν καταλάβει αλλά και εδάφη που είχαν καταληφθεί απο τους Έλληνες και Σέρβους.
Ετσι αφού προηγήθηκε προσπάθεια των Βουλγάρων να καταλάβουν τα υψώματα του Νιγρίτα και το Παγγαίο.Ελληνες και Σέρβοι ερχόμενοι σε συμφωνία αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τον Βουλγαρικό στρατό.
Ο τελευταίος αποτελούμενος απο 35.000 άνδρες και 5.000 ιππείς επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις 17 Ιουνίου 1913 κατά των ελληνικων θέσεων στην Νιγρίτα και εναντίον του ενωμένου ελληνοσερβικού στρατού στην Γευγελή.Ο αιφνιδιασμός των Βουλγαρων αρχικά πέτυχε το σκοπό του αφου οι Σέρβοι εγκατέλειψαν την Γευγελή και οι Ελληνες υποχρεώθηκαν σε υποχώρηση.
Στο μεταξύ στην Θεσσαλονίκη μετα την βουλγαρική επίθεση το ελληνικό στρατηγείο απαίτησε την παράδοση των όπλων του εκεί βρισκόμενου βουλγαρικού στρατού,μετά την άρνηση ακολούθησε κατα μέτωπο επίθεση του ελληνικού πεζικού και σύντομα οι βούλγαροι παραδόθηκαν.Την 19η Ιουνίου 1913 το ελληνικό επιτελείο έδωσε το σύνθημα για γενική αντεπίθεση.Ο ελληνικός στρατός αποφασισμένος κατευθύνθηκε στο Κιλκίς καταλαμβάνοντας την πόλη με την λόγχη αφου πρώτα διεξήχθη αιματηρός αγώνας σωμα με σώμα (21-23 Ιουνίου) που προκάλεσε το θαυμασμό όλης της Ευρώπης αλλά και των Τούρκων κατοίκων που είχαν υποστεί βασανισμούς και κακουργήματα απο τους Βουλγάρους.
Ακολούθως στις 25 Ιουνίου καταλήφθηκε η πόλη των Σερρών την οποία οι Βούλγαροι εγκληματίες φεύγοντας την πυρπόλησαν.Στην συνέχεια κατελήφθη η Δράμα και η Καβάλα.
Και στη Γευγελή οι Βούλγαροι εξαναγκάστηκαν σε άτακτη υποχώρηση απο τον ελληνοσερβικό στρατό.Πανωλεθρία υπεστησαν και στην μαχη της Τζουμάγιας (8-11 Ιουλίου 1913) ενω ο ελληνικός στόλος θριαμβευτικά έμπαινε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και τα πρώτα ελληνικά τάγματα της εμπροσθοφυλάκής έμπαιναν στην πόλη της Ξάνθης.
Στις 28 Ιουνίου 1913 η Ρουμανία κύρηξε και αυτή τον πόλεμο στην Βουλγαρία και με επικεφαλής τον βασιλιά Κάρολο έφτασε 20 χλμ. έξω απο τη Σόφια.Την κατάσταση εκμεταλεύτηκε και η Τουρκία η οποία ανακατέλαβε απο τους Βουλγάρους την Ανδριανούπολη. Παρόλες τις ήττες η Βουλγαρία συνέχισε να προσδοκά έξοδο στο Αιγαίο και έχοντας την υποστήριξη Αυστρίας και Ρωσίας απαιτούσε την Καβάλα και την Δράμα.
Ο Βενιζέλος αντιστάθηκε έχοντας την υποστήριξη Γάλλων και Γερμανών και απείλησε την Βουλγαρία με συνέχιση του πολέμου έτσι στις 28 Ιουλίου υπογράφηκε συνθήκη ειρήνης με την οποία η Ελλαδα κρατούσε την Καβάλα αλλά υποχρεώθηκε να αφήσει στους Βουλγάρους την Αλεξανδρούπολη.Επίσης την 1η Νοεμβρίου στην συνθήκη των Αθηνών αναγνωρίστηκε η ελληνική κυριαρχία στα νησιά εκτός της Ιμβρου και της Τενέδου.
Επίσης έγινε προσπάθεια αυτονομίας της Β.Ηπείρου μετά την επανάσταση που κύρηξε ο Γεώργιος Ζωγράφος αλλά οι Μ.Δυνάμεις αρκέστηκαν με την σύμβαση της Κέρκυρας στις 4 Μαίου 1914 στην παροχή προνομίων στους Βορηοειπηρώτες εντός της Αλβανικής επικράτειας.Προνομίων όμως που ουδέποτε έγιναν σεβαστά με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Γεννήθηκε το 1885.Υπήρξε ικανότητος ναύαρχος και ο πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το 1875 κατατάχτηκε ως δόκιμος στο ναυτικό.Τα πρώτα δείγματα των ικανοτήτων έδωσε το 1886 όταν επικεφαλής δυο μικρών κανονιοφόρων διέπλευσε τα στενά της Πρέβεζας απειλώντας τις τουρκικές κανονοστοιχίες και δυο τουρκικά πολεμικά.Το 1901 ως κυβερνήτης του "Μιαούλη" έκανε το πρώτο υπερπόντιο ταξίδι ελληνικού πολεμικού φτάνοντας στην Αμερική.Στις 21 Δεκεμβρίου 1912 κυβερνήτης του θρυλικού "Αβέρωφ" κατάφερε να γίνει κύριος του Αιγαίου με την κατάληψη όλων σχεδόν των νησιών.
Αξιομνημόνευτο είναι το σήμα που έστειλε στην κυβέρνηση όταν διατάχτηκε να σπεύση προς απελευθέρωση της Καβάλας.
"Με την δύναμιν του Θεού και εν ονόματι του δικαίου πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησην της Νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους"
Στην ναυμαχία της Ελλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913) κατατρόπωσε τον τουρκικό στόλο και τον υποχρέωσε να κλειστεί στα Δαρδανέλια.
Το 1916 έγινε υπουργός στην βασιλική κυβέρνηση Σκουλούδη αλλα επειδή ήταν αντίθετος με την πολιτική ουδετερότητας του παλατιού ακολούθησε τον Βενιζέλο στην Θεσσαλονίκη και μαζί με τον στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή σχημάτισαν την τριανδρία που ηγήθηκε της Εθνικής Αμυνας.
Εως το 1919 ήταν υπουργός ναυτικών για να αναλάβει την αντιβασιλεία μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και στην συνέχεια να αποσυρθεί ως ιδιώτης.Το Δεκέμβριο του 1923 μετά την απομάκρυνση του Γεωργίου Β΄ ανέλαβε εκ νέου αντιβασιλιάς και με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας του ανατέθηκε προσωρινά η Προεδρία μέχρι το Μάρτιο του 1926.
Οι διαφωνίες του με την κυβέρνηση Πάγκαλου τον οδήγησαν σε παραίτηση για να επανέλθει το 1929 όταν και εκλέχτηκε επισήμως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Παραιτήθηκε για λόγους υγείας λίγους μόλις μήνες μετά.Πέθανε στο Παλαιό Φάληρο το 1935 και η σορός του μεταφέρθηκε στην Ύδρα όπου και τάφηκε κοντά στο προγονικό του σπίτι.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙA:ΜΕΛΑΣ ΠΑΥΛΟΣ

Με καταγωγή απο την Β.Ηπειρο,γεννήθηκε στην Μασσαλία το 1870.Ηταν γιος του Μιχαήλ Μελά ο οποίος διετέλεσε βουλευτής Αττικής και δήμαρχος Αθηναίων.Το 1866 μπήκε στην σχολή Ευελπίδων και αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πυροβολικού.
Η εθνική περιπέτεια του 1897 τον πλήγωσε βαθειά.Πιστεύοντας όμως πως η πατρίδα θα ξαναβρεί το δρόμο της αντέδρασε μέσα στο κλίμα απογοήτευσης που κυριαρχούσε και δημιούργησε στην Μακεδονία ένα μαχητικό εθνικό πυρήνα εναντίον των βουλγαρικών σχεδίων.Στις 24 Φεβρουαρίου 1904 με διαταγή της κυβέρνησης έρχεται στην Μακεδονία μαζί με άλλους 4 αξιωματικούς για να συγκεντρώσει στοιχεία και να εκτιμήσει την κατάσταση.
Στις 10 Ιουλίου ιδρύει το πρώτο του σώμα στην Κοζάνη.Θα επιστρέψει στην Αθήνα και θα ιδρύσει το Μακεδονικό Κομιτάτο.Στην συνέχεια επικεφαλής 35 ανδρών θα επανέλθει στην Μακεδονία αναλαμβάνοντας την διοίκηση όλων των σωμάτων που δρούσαν στις περιφέρειες Μοναστηριού και Καστοριάς.Ο Μελάς παρότι καταδιωκόταν συνεχώς απο τα τουρκικά αποσπάσματα άρχισε να ξεκαθαρίζει την περιοχή από τους Βούλγαρους κομιτατζίδες και να οργανώνει την τοπική άμυνα.Ακούραστος συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι της 13 Οκτωβρίου 1904.
Εκείνη την ημέρα βρισκόταν στο σημερινό χωριό που φέρει το όνομα του,προδομένος απο τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο κυκλώθηκε απο τουρκικά αποσπάσματα.Επειτα απο μάχη δυο ωρών αυτός και το τμήμα του αποφάσισαν να επιχειρήσουν έξοδο με τον Μελά να ορμά πρώτος και να πληγώνεται θανάσιμα.Πέθανε μετά από μισή ώρα.
Το σώμα του παραδόθηκε στον μητροπολίτη Καστοριάς και τάφηκε στο ναό των Ταξιαρχών.
Η είδηση όμως του θανάτου του συγκλόνισε ολόκληρη την χώρα και ο θάνατος του έγινε αφορμή εκατοντάδες αξιωματικοί να τρέξουν στην Μακεδονία και να συμβάλουν στον αγώνα για την επιστροφή των εδαφών στην μητέρα πατρίδα.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ

Γεννήθηκε το 1881 στο Ναύπλιο όπου βρισκόταν ο πατέρας του που υπηρετούσε στο δικαστικό σώμα.Το πραγματικό του όνομα ήταν Σαράντος Αγαπηνός.
Το 1901 αποφοίτησε από την σχολή Ευελπίδων και κατατάχθηκε ως εθελοντής στα σώματα που αγωνίζονταν στην Μακεδονία.
Τον Σεπτέμβριο του 1906 μετά από απόφαση του προξενείου Θεσσαλονίκης εγκαθίσταται στην περιοχή του βάλτου των Γιαννιτσών με σκοπό την εκδίωξη των Βουλγάρων κομιτατζίδων.Στις μάχες που ακολούθησαν τραυματίζεται και νοσηλεύεται στην Θεσσαλονίκη.
Τον Φεβρουάριο του 1907 θα μετατεθεί στην Νάουσα για να ενισχύσει τον αγώνα στην κεντρική Μακεδονία.
Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου κλήθηκε σε συνάντηση απο τους Βούλγαρους κομιτατζίδες της περιοχής Ζλάταν και Κασάπτσε με σκοπό την προσχώρηση τους στην Ελληνική πλευρά και την διεξαγωγή κοινού αγώνα εναντίον των Τούρκων.
Στην συνάντηση που ακολούθησε οι Βούλγαροι καταπατώντας τις συμφωνίες συνέλαβαν τον Αγρα και τον συμπολεμιστή του Αντώνη Μίγγα και αφού τους περιέφεραν δεμένους στα γύρω χωριά προς εκφοβισμό των κατοίκων στις 7 Ιουνίου τους κρέμασαν σε μια καρυδιά ανάμεσα στα χωριά Βλάδοβο και Τέχοβο (σημερινά Αγρας και Καρυδιά).
Τα δυο λείψανα τάφηκαν με τιμές παρουσία του μητροπολίτη Εδεσσας στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου στο χωριό Αγρας.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΑΝΤΥΠΑΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

Γεννήθηκε το 1872 στην Κεφαλλονιά και γράφτηκε στην Νομική σχολή Αθηνών χωρίς όμως να καταφέρει να πάρει το πτυχίο του.
Το 1897 κατά την διάρκεια της Κρητικής επανάστασης πολεμά ως εθελοντής τραυματίζεται και επιστρέφει στην Κεφαλλονιά.
Εκεί εκδίδει την εφημερίδα "Ανάσταση" και κατηγορεί το παλάτι για την ταπεινωτική ήττα των Ελλήνων.Στις 14 Σεπτεμβρίου 1897 συλλαμβάνεται μετα απο ομιλία του στην Ομόνοια και καταδικάζεται σε φυλάκιση ενός έτους στις φυλακές της Αίγινας.Το 1906 φτάνει στην Θεσσαλία με σκοπό να δουλέψει σαν επιστάτης στα κτήματα του θείου του Γιώργου Σκιαδαρέση.Βλέποντας την πλήρη ένδεια,την πείνα και τον εξευτελισμό αρχίζει μια περιοδεία σε όλο τον Θεσσαλικό κάμπο ξεσηκώνοντας τους αγρότες μιλώντας του για αναδιανομή της γης και καλύτερες συνθήκες εργασίας με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο στο Λασποχώρι το 1907.
Ολα αυτά θορύβησαν τους μεγαλοτσιφλικάδες που έβλεπαν κάποιον να προσπαθεί να ανατρέψει την εξουσία τους.Ετσι προσλαμβάνουν τον Ιωάννη Κυριακού πληρώνοντας τον 12.000 δρχ για να τον βγάλουν απο την μέση.Την νύχτα της 8ης Μαΐου ο Αντύπας θα πέσει νεκρός πυροβολημένος πισώπλατα σε ενέδρα.
Ο δολοφόνος θα αθωωθεί απο το δικαστήριο όμως μετά ακριβώς 3 χρόνια απο το θάνατο του Αντύπα στις 6 Μαρτίου 1910 θα ξεσπάσει η εξέγερση του Κιλελέρ.
Ο Αντύπας τάφηκε στο χωριό Ομόλιο.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...