Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Στις 19 Ιουλίου 1974 και ενώ ο Μακάριος μιλάει στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ.
Το επόμενο πρωί Σάββατο 20 Ιουλίου 5 αεροσκάφη τύπου "ντακότα" και 1 C130 αρχίζουν ρίψεις αλεξιπτωτιστών κοντά στο χωριό Κιονέλι ενω αποβιβάζονται τουρκικά στρατεύματα στις ακτές της Κερύνειας.Τουρκικά πλοία βομβαρδίζουν βόρεια του νησιού και αεροπλάνα την Λευκωσία.
Οι δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς αιφνιδιάζονται με αποτέλεσμα απο την πρώτη μέρα να υπάρχουν έκτροπα καθώς οι Τούρκοι δολοφονούν άοπλους πολίτες και επιδίδονται σε βιασμούς και εκτελέσεις.
Οι Κύπριοι εθνοφρουροί καθώς και οι μικρές δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ προσπαθούν να αποκρούσουν τον εχθρό χωρίς όμως καμία αεροπορική ή ναυτική κάλυψη.
Η γενική επιστράτευση που κηρύχθηκε στην Ελλάδα έδωσε κάποιο κουράγιο στους Κύπριους αδελφούς ενω 2 υποβρύχια που πήγαιναν προς Ρόδο έλαβαν εντολή να πλεύσουν προς την Κύπρο.
Το αντιτορπιλικό "Λέσβος" με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Χανδρινό που γύριζε στην Ελλάδα με 450 άνδρες της ΕΛΔΥΚ για επαναπατρισμό,ανοιχτά της Ρόδου διατάχτηκε να γυρίσει στην Πάφο και να αποβιβάσει τους καταδρομείς.Φτάνοντας στην Πάφο ο Χανδρινός δέχθηκε αίτημα του διοικητή της εθνοφρουράς της Πάφου να βάλει με τα πυροβόλα του πλοίου στις τουρκικές θέσεις στον θύλακα του Μούταλλου όπου βρισκόταν 2 τουρκικά τάγματα πράγμα που έγινε και μετα απο δίωρο κανονιοβολισμό οι Τούρκοι εξουδετερώθηκαν και διασώθηκε η Πάφος.
Αξίζει να παρατεθεί η τελευταία καταχώρηση του κυβερνήτη στο ημερολόγιο.
"Δεν θα ήταν υπερβολή να αναφέρω ότι άπαντες οι επιβαίνοντες στο πλοίο αξιωματικοί,υπαξιωματικοί και οπλίτες εν ουδεμία περίπτωση απώλεσαν το θάρρος και την πίστιν προς τα ιδεώδη της φυλής.Ιδιαιτέρως εθαύμασα το θάρρος των επαναπατριζόμενων πολιτών οίτινες καίτοι είχαν συνειδητοποιήση ότι επέστρεφαν εις τας οικίας των με έξαλλον ενθουσιασμόν και αλαλαγμούς χαράς εδέχθησαν την απο του στόματος μου πληροφορίαν περί της επανόδου των εις την Κύπρο προς ενίσχυσιν των μαχόμενων συναδέλφων των εναντίον των εχθρών του γένους."
Να σημειώσουμε εδω οτι η αρχική στρατιωτική απουσία της Ελλάδας στο νησί πιθανώς να οφείλεται και στις διαβεβαιώσεις του υφυπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Σίσκο ότι οι Τούρκοι θα αποχωρήσουν άμεσα αν η Ελλάδα δεν αντεπιτεθεί.
Παρόλα αυτά η ΕΛΔΥΚ αν και λαβωμένη καθώς τα αρχηγεία της χτυπήθηκαν απο F104 εξαπέλυσε επίθεση στο στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ και το κατέλαβε επιφέροντας βαριές απώλειες στον εχθρό.
Μια δεύτερη επίθεση υπο την κάλυψη της νύχτας έγινε στο Κιόνελι απο δυο τάγματα που κατάφεραν να φτάσουν μεχρι την 2η σειρά πολυβολείων αλλά εκεί καθηλώθηκαν απο διασταυρωμένα πυρά και καθώς ξημέρωνε και θα ήταν εύκολος στόχος απο τα τουρκικά αεροπλάνα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Στις 21 Ιουλίου έγιναν δυο απρόσμενα γεγονότα ένα για την καθε πλευρά.
Οι Τουρκοι μπερδεύοντας τα σήματα 3 τουρκικών πλοίων των "Αντάτεπε","Κοτσάτεπε" και "Τσακμάκ" τα πέρασαν για ελληνικά και διέταξαν τα αεροσκάφη να τα βυθίσουν με αποτέλεσμα το "Κοτσάτεπε" να δεχθεί 4 ρουκέτες και να αχρηστευθεί ενω τα άλλα δυο με ζημιές κατάφεραν να γλυτώσουν γιατί ο κυβερνήτης του "Αντάτεπε" μεσα στην απόγνωση του άρχισε να βάλει εναντίον των τουρκικών αεροπλάνων.
Δυστυχώς όμως και απο την ελληνική πλευρά υπήρχε παρόμοιο περιστατικό καθώς τα αντιαεροπορικά του αεροδρομίου της Λευκωσίας περνώντας για τουρκικά ελληνικά μεταγωγικά που έφερναν καταδρομείς στο νησί με τον κωδικό "Νίκη" άνοιξαν πυρ με αποτέλεσμα να καταρριφθεί το "Νίκη 4" στην περιοχή της Μακεδονίτισσας παρασύροντας στο θάνατο 29 άνδρες με μόνο τυχερό τον Αθανάσιο Ζαφειρίου που πήδηξε στο κενό πριν συντριβεί το αεροπλάνο και επέζησε.
Στις 22 Ιουλίου παρότι είχε υπάρξει υπογραφή εκεχειρίας οι Τούρκοι άρχισαν να ρίχνουν βόμβες ναπάλμ.
Το τέλος της πρώτης φάσης του Αττίλα βρίσκει τον εχθρό να έχει δημιουργήσει ενα προγεφύρωμα στην Κερύνεια και να έχει αποβιβάσει 40.000 άντρες και 200 άρματα μάχης αλλα σε κανένα σημείο του μετώπου δεν έχει καταφέρει να προωθηθεί.
Οι εκτιμήσεις του ΒΒC για τις τουρκικές απώλειες είναι χιλιάδες ενω για την ΕΛΔΥΚ 12 νεκροί,45 τραυματίες και 11 αγνοούμενοι.
Στις συνομιλίες που γίνονται στην Γενεύη οι Τούρκοι απορρίπτουν την ελληνική πρόταση για την δημιουργία διακοινοτικού καθεστώτος.
Μόλις ξημέρωσε η 14η Αυγούστου η τουρκική αεροπορία εκδήλωσε νεο σφοδρό βομβαρδισμό σε όλη την γραμμή του μετώπου,Το εχθρικό πεζικό υποστηριζόμενο απο άρματα μάχης καταλαμβάνει το χωριό Χαμίτ-Μανδρές και λυγίζοντας την αντίσταση της Εθνικής Φρουράς η οποία προσπαθούσε να κρατήσει πολεμώντας με όπλα το Α Παγκοσμίου πολέμου απέναντι στα τάνκς κατευθύνεται στην Αμμόχωστο την οποία και κατέλαβε.
Οι κάτοικοι έτρεχαν αλλόφρονες να σωθούν απο την τουρκική μανία.
Παράλληλα μετα απο δίωρο βομβαρδισμό οι Τούρκοι επιτίθενται και κατα του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στα δυτικά της Λευκωσίας το οποίο υπερασπίζονταν 5 λόχοι και 1 λόχος διοικήσεως.
Η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε.Την ίδια τύχη είχε και η δεύτερη που εκδηλώθηκε στις 11:20.
Στις 20:00 νέα επίθεση στις ελληνικές θέσεις αλλά με τα ίδια αποτελέσματα.
Το πρωί ξημερώνοντας της Παναγίας μετα απο νεα αεροπορική επιδρομή το τουρκικό πεζικό εφορμά και παλι με την υποστήριξη τεθωρακισμένων αλλά οι Ελληνες αποκρούουν και αυτή την επίθεση προκαλώντας μάλιστα και σοβαρές απώλεις στον εχθρό πράγμα που θα αναγκάσει την τουρκική διοίκηση να προχωρήσει σε αντικατάσταση αξιωματικών.
Στις 16 Αυγούστου εκδηλώνεται νεα επίθεση κατα των ελληνικών θέσεων.Αφου προηγείται αεροπορική επιδρομή ακολουθεί βομβαρδισμός απο όλμους και επίθεση απο άρματα και πεζικό.
Οι Τούρκοι έχοντας το πλεονέκτημα της τεράστιας υπεροχής πυρός καταφέρνουν να προωθηθούν στην περιοχή Γερόλακκος με αποτέλεσμα να κυκλώσουν πλέον το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Η διμοιρία του μηχανικού με τον λόχο διοικήσεως μάχονται σθεναρά αλλά όταν έφτασαν τα άρματα στις θέσεις τους πολλοί καταπατήθηκαν.Απο τους 35 άνδρες οι 23 ήταν νεκροί καθώς και ο διοικητής τους λοχαγός Σταυριανάκος.
Οι δυο λόχοι που είχαν απομείνει εντός του στρατοπέδου βρέθηκαν κυκλωμένοι απο παντού δεχόμενοι καταιγιστικά πυρά.Η μάχη κράτησε μέχρι τις 16:00,19 νεκροί Ελληνες και πολλοί τραυματίες ήταν ο απολογισμός.
Οταν τελικά οι Τούρκοι μπήκαν στο στρατόπεδο διατάχθηκε σύμπτυξη και η μάχη θύμισε άλλους αιώνες καθώς κατέληξε να γίνεται σε πολλές περιπτώσεις σώμα με σώμα.Η φρουρά τελικά μαχόμενη κατάφερε να περάσει μέσα απο τις τουρκικές γραμμές στην περιοχή του Αρχαγγέλου αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 42 νεκρούς και 222 τραυματίες.
Η τουρκική βαρβαρότητα φάνηκε για μια ακόμα φορά καθώς οι Τούρκοι στρατιώτες ξέσπασαν στα άψυχα κορμιά των Ελλήνων στρατιωτών αποκεφαλίζοντας 10.
Σαν συμπέρασμα μπορεί ίσως να παραδεχτούμε ότι η Ελλάδα δεν έκανε το καλύτερο δυνατό για την άμυνα του νησιού αλλά αυτο σίγουρα οφείλεται κατα ενα μεγάλο ποσοστό σε εξωγενής παράγοντες.
Τα παιδιά της Ελλάδας όμως για μια ακόμα φορά έδωσαν μαθήματα αυτοθυσίας απέναντι σε εναν πάνοπλο και βάρβαρο επιδρομέα που με την υποστήριξη και εξωτερικών παραγόντων κατάφερε να διχοτομήση την Κύπρο.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ ΕΥΑΓΟΡΑΣ

Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας.
Το 1953 σε ηλικία 15 ετών κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του με αξιοθαύμαστο τρόπο "Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο".
Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.
Ο Παλληκαρίδης στο τελευταίο γράμμα του γράφει "Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί."
Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗΣ

Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο. Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.
Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες.
Στις 12Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.
Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος.Απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί.
Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: "Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου αλλιώς θα επιτεθούμε". Κάποιος απάντησε: "Καλά παραδινόμαστε". Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση "Μολών λαβέ".
Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι ο τέταρτος, ένας δεκανέας έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα.
Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ολόκληρες ώρες χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους.
Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα οι Βρετανοί έριξαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.
Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως "Τα Φυλακισμένα Μνήματα".

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΓΡΙΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ


Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1897 στο χωριό Τρίκωμο κοντά στην Αμμόχωστο.
Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό παίρνοντας μέρος στην μικρασιατική εκστρατεία και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Κατά την διάρκεια της κατοχής ίδρυσε την αμφιλεγόμενη οργάνωση Χ.
Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του συνταγματάρχη.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας απο τους Γερμανούς μετέβη μυστικά στην Κύπρο και οργάνωσε τα ένοπλα τμήματα της ΕΟΚΑ με σκοπό την απελευθέρωση της Κύπρου απο τους Αγγλους και την ένωση με την Ελλάδα.
Δεν δίστασε να επιτεθεί ακόμα και σε ελληνοκύπριους κομμουνιστές του ΑΚΕΛ που δεν ήθελαν την ένωση.
Μετά απο τετραετή δράση (1955-1959) το 1960 με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας επέστρεψε στην Ελλάδα όπου και του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού.
Το 1964 για δεύτερη φορά θα μεταβεί στην Κύπρο απεσταλμένος του πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου επικεφαλής 5.000 αντρών και αναλαμβάνει την διοίκηση της Εθνικής Φρουράς.
Τον Νοέμβριο του 1967 μετά απο αψιμαχίες Τούρκων και Ελληνοκυπρίων οι δυνάμεις του Γρίβα θα επιτεθούν στην περιοχή του Αγίου Θεοδώρου με αποτέλεσμα το θάνατο 20 Τούρκων και 1 Ελληνοκυπρίου.
Μετά απο αυτό ο στρατηγός ανακλήθηκε στην Ελλάδα.
Θα επιστρέψει στο νησί το 1971 κρυφά αυτή την φορά και θα ιδρύσει την ΕΟΚΑ Β με σκοπό την ένωση με την Ελλάδα.
Η οργάνωση όμως αυτή κηρύχτηκε παράνομη απο την κυπριακή κυβέρνηση.
Παρόλα αυτά ο Γρίβας θα συνεχίσει να αγωνίζεται στην Κύπρο για άλλα 3 χρόνια εως τις 27 Ιανουαρίου 1974 όπου και πέθανε στο κρησφύγετο του στην Λεμεσό απο καρδιακή προσβολή।

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ:ΔΙΑΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Κατά την αντεπίθεση της 1ης Νοεμβρίου (ο διοικητής του 2ου Λόχου του 4ου Συντάγματος Πεζικού) , επετεύχθη η ανακατάληψη της Γραμμής "Γύφτισσα - Οξυά" συνελήφθησαν τρείς Ιταλοί αξιωματικοί και διακόσιοι είκοσι δύο οπλίτες, και περιήλθαν στα ελληνικά τμήματα 140 άλογα και αρκετά εφόδια, αλλά εκεί άφησε την τελευταία του πνοή και ο πρώτος 'Ελληνας αξιωματικός του πολέμου, ο Υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος.
Η αναφορά που έφθασε στα χέρια του συνταγματάρχη Δαβάκη αναφέρει:
"Πολλαπλάσιαι ιταλικαί δυνάμεις αντεπετέθησαν κατά των οπλιτών του λόχου… Με αδάμαστον αποφασιστικότητα και ακλόνητον θάρρος ο υπολοχαγός Διάκος Αλ… κατόρθωσε ν’ ανασυντάξη εκ τρίτου τον λόχον, να τον εμψυχώση και να τον ρίψη μετά νέας ορμής εναντίον των λυσσωδώς αμυνομένων Ιταλών. Καθ’ ον δε χρόνον διά τετάρτην φοράν ο δοκιμασθείς λόχος εκαλείτο με την λόγχην εφ’ όπλου ν’ αντιμετωπίση νέαν, θραυσθείσαν και αυτήν, αντεπίθεσιν του εχθρού διά της τελικής εφόδου του, ο δε ηρωικός διοικητής του λόχου αυτού, τεθείς επί κεφαλής, εκραύγαζε με φωνήν Άρεως: «Εμπρός, παιδιά, για μια μεγάλη Ελλάδα και μίαν ελεύθερη Δωδεκάνησο, ριπή πολυβόλου τον εφόνευσε".
Ο Αλέξανδρος Διάκος, από την ιταλοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου έδωσε την ζωή του για την πατρίδα σε ηλικία 29 ετών.
Είναι ο πρώτος νεκρός ΕΛΛΗΝΑΣ αξιωματικός.
Τη διοίκηση του λόχου θα αναλαβει ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας από τον Πλάτανο Τρικάλων. Λίγες στιγμές αργότερα ακολουθεί τον Διάκο πέφτοντας υπερ πατρίδος.
Ο πρώτος όμως νεκρός του ελληνοιταλικού πολέμου ήταν ο στρατιώτης Τσιαβαλιάρης Βασίλειος που καταγόταν απο το χωριό Πιαλεία Τρικάλιων και υπηρτετούσε στο 51ο Σύνταγμα πεζικού.Σκοτώθηκε στις 5:00 την 28 Οκτωβρίου 1940 απο θραύσμα όλμου ενω βρισκόταν ως χειριστής πολυβόλου στο 21ο φυλάκιο επι της εληνοαλβανικής μεθορίου.

Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/ Διαβάστε περισσότερα...