Ημουν δεκαεπτά χρονών όταν πρωτοβγήκα βόλτα στον Πειραιά Σάββατο βράδυ. Βλέπετε εμείς είμασταν πιο περιορισμένοι απο τα...σημερινά παιδιά που μπορεί να βγαίνουν βόλτες ακόμα και απο τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού.
Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί απο το πλήθος κόσμου που ανέβαινε την Βασιλέως Γεωργίου για να πάει στο Δημοτικό Θέατρο ή στην Πλατεία Κοράη και στην συνέχεια Πασαλιμάνι και Μικρολίμανο. Για μερικές ώρες ό δρόμος αν και ανηφορικός «κατηφόριζε» προς εκείνες τις τοποθεσίες. Τα αγόρια όλα μαζί παρέα, το ίδιο και τα κορίτσια και μερικές φορές και όλοι μαζί. Ραντεβού στο σκάκι ή ΄ξω απο το Δημοτικό Θέατρο και στην συνέχεια κατηφόριζαμε την Σωτήρος. Πειράγματα στο δρόμο , γέλια, ζευγαράκια αγκαλιά ή αν χεράκι αν ήταν στην αρχή της σχέσης.
Πολλές φορές ξεκινάγαμε ανάποδα και αντί για καφέ στην «Πασαρέλα» πηγαίναμε για Goodys ή McDonalds και όσοι πραγματικά πεινάγαμε American House. Το να βρείς τραπέζι ήταν κάτι πολύ δυσκολο αφού περίμενες να φύγει κάποιος να τρέξεις να προλάβεις και μετά να στηθείς στην ουρά που ήταν ατελείωτη.
Μετά το φαγητό και τις άφθονες «Coca Coles» , περατζάδα απο την «Πασαρέλα». Το λέει και το όνομα της έτσι και αλλιώς. Βόλτα μεχρι την Πλατεία Αλεξάνδρας , πειράγματα ,νέες γνωριμίες ή πολύ σοβαρές συζητήσεις μεταξύ φίλων.
Οι πιο τολμηροί και όσοι είχαν και περισσότερα λεφτά όταν βράδιαζε καλά την στήνανε σε κάποιο απο τα clubakia όπου γίνοταν «συγκέντρωση» και μέσα αλλά και έξω.Οι υπόλοιποι πέρναμε τον δρόμο της επιστροφής ανάποδα κάνοντας το ανάποδο δρομολόγιο. Στο λεωφορείο το τελευταίο που πάντα αργούσε λίγο έπαιζες τα τελευταία παιχνίδια με τα κορίτσια που ήταν απέναντι σου ή στην χειρότερη αν ήσουν άτυχος έβρισκες άλλους γνωστούς και συζήταγες για το πως πέρασες.
Ειδικά τα καλοκαίρια και μετα το κλείσιμο των σχολείων ο Πειραιάς ήταν η ομορφότερη πόλη για να βγεί κάποιος. Συνδίαζε τα πάντα. Μαγαζία, κόσμο καλό , θάλασσα , φαγητό, μουσική , ότι ήθελες το έβρισκες και το έκανες. Ήταν ένας μικρός παράδεισος.
Πριν απο 2 εβδομάδες ανέβαινα με το αυτοκίνητο μου (παντρεμένος με παιδί πλέον) την Βασιλέως Γεωργίου......Η πλήρης απογοήτευση!!!!! Απο την Αγία Τριάδα έως και την διασταύρωση με την Γρηγ.Λαμπράκη είδα, 2 Πακιστανούς , 1 σκύλο και 2 αυτοκίνητα. Προσέξτε το καλύτερο. Η ώρα ήταν 19.00 και η ημέρα Σάββατο!!! Ο Πειραιάς μουντός , βρώμικος με μια αρνητική αύρα. Τα μαγαζία άδεια , τα Goodys και τα McDonalds δεν υπάρχουν πιά.... Δεν με πείραξε που έκλεισαν , έτσι και αλλιώς το φαγητό τους όλοι ξέρουμε ότι δεν ήταν και το καλύτερο.Με πείραξε όμως που σε μια περιοχή όπως το Πασαλιμάνι που κάποτε όλοι εμείς περάσαμε ,μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε,αγαπήσαμε τώρα δεν τολμάς να κυκλοφορήσεις. Ρατσιστής δεν είμαι , σίγουρα όμως δεν αισθάνομαι ότι ζω στην χώρα μου και πόσο μάλλον στον ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΟΥ!!!
Είμαι τυχερός που σε αυτόν τον δύσκολο , άσχημο και βίαιο καιρό εγώ έχω κάτι όμορφο να θυμάμαι!!! Λυπάμαι όμως για τον γιό μου που δεν τα δεί ποτέ αυτά. Δεν θα δει ποτέ το σούροπο απο την Πλατεία Αλεξάνδρας ή απο την Πειραΐκη αγκαλιά με την κοπέλα του όπως έκανα εγώ με την δική μου και πλέον γυναίκα μου. ΛΥΠΑΜΑΙ για τον ΠΕΙΡΑΙΑ.
Πηγή
http://anetos.gr/teleftaies-eidiseis/tha-sas-po-mia-mikri-istoria-gia-ton-peiraia
