Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Κοινοβουλευτική «κολοκυθιά» από δέκα κυβερνήσεις!

Από τη μεταπολίτευση του 1974 μέχρι το 1997 διατηρούνταν σε ισχύ χουντικό διάταγμα του 1971 , που στιγμάτιζαν όλοι λεκτικά εντός και εκτός Βουλής

Την περίοδο του 1989-1993, όταν ανασυρόταν από τα συρτάρια ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ένα από τα επιχειρήματα όσων κάθε φορά διώκονταν ήταν πως χρησιμοποιούνταν ένα χουντικό νομοθέτημα. Πράγματι, οι διώξεις για τα σκάνδαλα (με ή χωρίς εισαγωγικά) της εποχής ασκούνταν με το νόμο 802 του 1971. Αυτός είχε αντικαταστήσει τη σχετική νομοθεσία του 1876-77.


Τα κίνητρα, βεβαίως, του δικτατορικού καθεστώτος ουδεμία σχέση είχαν με τον κοινοβουλευτισμό και τις νομοθετικές παραλείψεις του παρελθόντος. Απλώς εντασσόταν στην προσπάθεια της χούντας να δώσει τότε την εντύπωση ότι προχωρεί στη «φιλελευθεροποίηση» και την αποκατάσταση της «συνταγματικής διακυβέρνησης».

Στο χουντοσύνταγμα του 1968, κατά μίμηση των προηγούμενων συνταγμάτων, είχε περιληφθεί άρθρο, που πρόβλεπε παραπομπή υπουργών «ως ο νόμος ορίζει». Το κενό «θυμήθηκε» το καθεστώς Παπαδόπουλου τρία χρόνια μετά και η «Συμβουλευτική» με τον «υπουργό» Δικαιοσύνης Τσουκαλά κάλυψε αντιγράφοντας τις διατάξεις της νομοθεσίας Κουμουνδούρου - Δεληγιώργη.

Έτσι , δημοσιεύτηκε το νομοθετικό διάταγμα 802/1971. Με προσθήκες, μάλιστα, αόριστες και αντιφατικές. Σύμφωνα με τις διατάξεις και το πνεύμα του, κάθε υπουργός ή υφυπουργός θα μπορούσε να κατηγορηθεί για οποιαδήποτε παράβαση οποιουδήποτε νόμου ή απόφασης. Ανεξαρτήτως αν αυτό σχετιζόταν με την άσκηση των καθηκόντων του.

Σε ισχύ
Στο Σύνταγμα του 1975 (και στην αναθεώρηση του 1986) παραδόξως δεν υπήρχε συγκεκριμένη πρόβλεψη για επικείμενη έκδοση νόμου «περί ευθύνης υπουργών». Με ρητή, μάλιστα, μεταβατική διάταξη διατηρήθηκαν σε ισχύ οι χουντικές ρυθμίσεις για το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο «ώσπου να εκδοθεί ο από το άρθρο 86 παρ. 1 προβλεπόμενος νόμος». Ο νόμος ξεχάστηκε στον προθάλαμο της αναμονής...

Έτσι , το νομοθετικό πλαίσιο, όταν πρόκυψε η ανάγκη να ενεργοποιηθεί το 1989, κάτω από τις γνωστές συνθήκες για «κάθαρση», προκάλεσε παρενέργειες και πολλαπλά θεσμικο-πολιτικά προβλήματα . Εκτός των άλλων ήταν και αντισυνταγματικό, όπως υποστήριζαν οι ειδικοί.

Την περίοδο εκείνη η κατάργηση της χουντικής νομοθεσίας ήταν καθολικό αίτημα του πολιτικού και νομικού κόσμου. Στο πολιτικο επίπεδο η Ν.Δ. κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ, επειδή από το 1981 διατηρούσε το χουντικό νόμο. Η απάντηση ήταν ότι κι αυτή έκανε το ίδιο, αφού τον διατηρούσε μέχρι το 1981. Το αποτέλεσμα, πάντως, ήταν ότι δέκα ως τότε κυβερνήσεις συμβίωσαν με το χουντικό νόμο?

Τελικά, ύστερα από παρατεταμένη περίοδο κυοφορίας και ενώ είχε κλείσει ο κύκλος των αλληλοπαραπομπών της περιόδου παρουσιάστηκε, επιτέλους, το Μάιο του 1997 (κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό Δικαιοσύνης τον Ε. Γιαννόπουλο) ένα νέο νομοσχέδιο. Το είχε καταρτίσει ο Ε. Βενιζέλος (προκάτοχος του Γιαννόπουλου) και τον Ιούλιο τέθηκε σε ισχύ (N. 2509/1997).

Από τα πρακτικά των σχετικών συζητήσεων στη Βουλή προκύπτει ότι οι εκπρόσωποι των κομμάτων θα προτιμούσαν η αντικατάσταση του νόμου να γίνει στο πλαίσιο μιας νέας αναθεώρησης του Συντάγματος. Σ΄ αυτή, άλλωστε, όλοι συμφωνούσαν και θεωρούνταν τότε επικείμενη. Κι αυτό επειδή οι σχετικές διατάξεις του Συντάγματος ήταν δεσμευτικές με τα «προνόμια», που επιφύλασσαν για τους υπουργούς. Η Βουλή αποφάσιζε για όλα: την κατηγορία, την προανάκριση, την ανάκριση, τη δίωξη, την αναστολή, την παραγραφή «για πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων των υπουργών».

Για μια ολοκληρωμένη αλλαγή του νόμου θα χρειαστεί πρώτα ν΄ αναθεωρηθεί το Σύνταγμα (2001) και να περάσουν άλλα δυο χρόνια μέχρι να ψηφιστεί ο νέος νόμος περί ευθύνης υπουργών ((N. 3126/2003), που επίκειται σήμερα η αλλαγή του. Κι αυτός μέσα σ΄ ένα συνταγματικό πλαίσιο, που όλοι υποστηρίζουν ότι χρειάζεται αλλαγή.

Παράδοση τα νομοθετικά... μερεμέτια

Κατά τις συζητήσεις στη Βουλή το Μάιο του 1997 για το νόμο «περί ευθύνης υπουργών» τα ουσιαστικά σημεία των αντιπαραθέσεων ήταν τρία:

  • Οι ειδικές πλειοψηφίες στη Βουλή που απαιτούνται για την ενεργοποίηση του νόμου (θεωρήθηκαν από αρκετούς ότι η καθιέρωσή τους ανοίγει ένα αντισυνταγματικό ασκό του Αιόλου).
  • Ο χρόνος της παραγραφής των αδικημάτων (προτείνονταν και ψηφίστηκε η πενταετία αντί μεγαλύτερου χρόνου ή ίσου με κείνον που προβλέπεται για όλους τους πολίτες).
  • Η ασυλία των υπουργών, που δεν ήταν βουλευτές.

Ο Κ. Μητσοτάκης, τότε επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. και από τους πρωταγωνιστές των διώξεων της εποχής είτε ως θύτης είτε ως θύμα, είναι από τους λίγους στη Βουλή, που θέτει τον πυρήνα της υπόθεσης. «Αυτή την ώρα, έλεγε, ποιο είναι το πρόβλημα: Υπάρχει κίνδυνος να καταδιωχθούν αδίκως υπουργοί ή να γίνουν σκευωρίες εις βάρος τους ή υπάρχει η εντύπωση ότι υπάρχει ηθική χαλάρωση; Δηλαδή, ο νόμος ποιο στόχο πρέπει να έχει. Να κάμει ακόμη δυσκολότερη τη δίωξη του υπουργού ή να την κάνει ευκολότερη;».

Η απάντηση που δόθηκε τότε ήταν το πρώτο. Το ίδιο επαναλήφθηκε και το 2003. Κάθε φορά γίνονταν παρεμβάσεις όχι για να εξαλειφθούν ανεπίτρεπτες διακρίσεις υπέρ των υπουργών, οι οποίες δεν επιβάλλονται από το Σύνταγμα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Παρά τις διακηρύξεις...

Εκκρεμότητα ηλικίας 150 χρόνων

Το Σύνταγμα του 1844, όπως έχουμε στην ιστορική αναδρομή για το νόμο «περί ευθύνης υπουργών» τις δυο προηγούμενες βδομάδες, πρόβλεπε την έκδοση διατάγματος το οποίο ουδέποτε είδε το φως.

Με το συνταγματικό χάρτη του 1864 συνέβη το ίδιο. Αν και οριζόταν μάλιστα η έκδοσή του στην πρώτη εθνοσυνέλευση μετά την ψήφισή του. Θα περάσουν δώδεκα χρόνια μέχρι να εκπληρωθεί η συνταγματική επιταγή. Μετά την ψήφισή του, όμως, ο νόμος θα κλειδωθεί στα συρτάρια.

Στο Σύνταγμα του 1911 τα «περί ευθύνης υπουργών» επαναλαμβάνονται, αν και δεν προβλέπεται με σαφήνεια η εφαρμογή τους. Νέος νόμος, που να ορίζει τις σχετικές διαδικασίες δεν εκδίδεται και αιωρείται αν ισχύει ή όχι η παλιότερη νομοθεσία.

Το Σύνταγμα το 1927, μετά την κατάλυση της βασιλείας, αλλάζει προς τα δημοκρατικότερο όλα τα σχετικά... Νόμος, όμως «περί ευθύνης υπουργών» δεν ψηφίζεται πάλι.

Το ίδιο επαναλαμβάνεται με το Σύνταγμα του 1952. Σ΄ αυτό προβλέπεται ότι μέχρι να καταρτιστούν νέοι νόμοι ισχύουν οι παλιοί. Δηλαδή, της εποχής των Κουμουνδούρου-Δεληγιώργη (1876-1877). Αν και στο παρελθόν έχει γίνει καθολικά αποδεκτό ότι αυτό το καθεστώς είναι διάτρητο.

Η ουσιαστική ασυλία των υπουργών προβάλλει ως πολιτική επιλογή των πιο διαφορετικών κυβερνήσεων στα κοινοβουλευτικά χρονικά. Δεν πρόκειται απλώς για κάποια από τις πολλές γνωστές παθογένειες. Η έλλειψη σαφούς πλαισίου, χωρίς θεσμικές αμφισβητήσεις , για να διωχθεί μια κυβέρνηση ή ένας υπουργός για τυχόν αδικήματα, όπως περιγράφονται σε όλα τα νεοελληνικά συντάγματα, αναδεικνύεται σε μια από τις μεγάλες αναπηρίες του κοινοβουλευτισμού. Στην πορεία θα γίνει μάλιστα και «ιδεολογία», όπως θα κωδικοποιηθεί τη δεκαετία του 1990 από τον Κ. Καραμανλή: Οι πρωθυπουργοί δεν πάνε στα δικαστήρια, αλλά στα σπίτια τους. Έτσι, όμως, εγείρεται το ερώτημα γιατί να υπάρχουν οι σχετικές συνταγματικές προβλέψεις...

Πηγή
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=13774&subid=2&pubid=100667157




Διαβάστε περισσότερα...

Οι Γερμανοί εισβάλλουν, η μεγάλη νύχτα αρχίζει...

Το τέλος της εποποιίας του 1940-41 σφραγίζεται από την αποσύνθεση της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας της χώρας και την εσχάτη προδοσία
Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται από τη ναζιστική εισβολή στη χώρα μας και τη μακρά μαύρη νύχτα της τριπλής φασιστικής κατοχής. Τρεις μέρες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (6 Απριλίου 1941) τα στρατεύματα του Γ' Ράιχ βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη. Η επίθεση είχε ξεκινήσει με προσβολή της οχυρωματικής «γραμμής Μεταξά» στην ανατολική Μακεδονία. Αν και οι επιθέσεις ήταν σφοδρότατες και με συνεχείς βομβαρδισμούς, οι Γερμανοί συνάντησαν ισχυρή και απρόσμενη αντίσταση. Γράφονταν ένα δεύτερο ΟΧΙ.



Ηρωισμός
Οι μαχητές στα μακεδονικά οχυρά άντεξαν με ηρωισμό τα σφοδρότατα επιθετικά κύματα. Η ταχύτατη, όμως, συντριβή των γιουγκοσλαβικών δυνάμεων οδήγησε γρήγορα τις γερμανικές δυνάμεις στην κεντρική Μακεδονία, μέσω της κοιλάδας του Αξιού. Οι Γερμανοί, παρακάμπτοντας τα οχυρά και ανατρέποντας τις αδύναμες ελληνικές δυνάμεις (ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα και στο ύψος του Κιλκίς) προχωρούσαν ακάθεκτοι. Συγχρόνως, η γερμανική αεροπορία βομβάρδιζε ανελέητα στρατεύματα και πόλεις. Τη μεγαλύτερη καταστροφή γνώρισε ο Πειραιάς, όπου βυθίστηκαν τόσο πλοία όσα ποτέ από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821!

Με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης συνθηκολόγησε το Τμήμα Στρατιάς Μακεδονίας (περίπου 60.000 άνδρες) κι ύστερα παραδόθηκαν τα οχυρά. Η κατάρρευση της άμυνας στην κεντρική και ανατολική Μακεδονία, σε συνδυασμό με την κάθοδο των γερμανικών δυνάμεων από το Μοναστήρι προς τη Φλώρινα και την Καστοριά, απειλούσε με κύκλωση και ολοκληρωτική καταστροφή τον ελληνικό στρατό στην Αλβανία.

Οι διαταγές για σύμπτυξη των μονάδων εκεί, όπως σημειώνουν στρατιωτικοί και ιστορικοί, δόθηκαν μόλις στις 12 Απριλίου, ενώ σε πολλές μονάδες στα δυτικά η υποχώρηση άρχισε μόνο έξι μέρες αργότερα. Δηλαδή, όταν, πια όλα είχαν κριθεί στ΄ ανατολικά. Έτσι, η υποχώρηση εξελίχτηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σε φυγή.

Τ΄ ανεδαφικά σχέδια του ελληνικού Γενικού Επιτελείου, η αξίωση των Άγγλων να κερδίσουν όσο περισσότερο χρόνο προκειμένου ν΄ απαγκιστρωθούν ασφαλείς, οι διαφωνίες ως προς την τακτική της άμυνας είχαν προκαλέσει μια εκρηκτική κατάσταση. Στις 16 Απριλίου οι διοικητές των τμημάτων του στρατού στο μέτωπο ζητούσαν από την πολιτική ηγεσία άμεση ανακωχή. Μέσα σ΄ αυτές τις δραματικές εξελίξεις ο διάδοχος του Μεταξά στην πρωθυπουργία, Κορυζής, αυτοκτόνησε.

Το βρετανικό σώμα, που κινείται εκείνες τις ώρες αυτόνομα, έχει συμπτυχθεί στη γραμμή Θερμοπυλών, ζητώντας τη συνέχιση της ελληνικής αντίστασης για δυο-τρεις βδομάδες ακόμη. Μέσα στη σύγχυση και το κενό εξουσίας ο Τσολάκογλου, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού και αρχαιότερος από τους σωματάρχες, με τη σύμφωνη γνώμη των υπολοίπων και τη στήριξη του μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα «αυτονομείται». Παραδίδεται, υπογράφοντας με τους ναζί στις 20 Απριλίου στο Μέτσοβο την πρώτη εκδοχή της ανακωχής. Θ΄ ακολουθήσει δεύτερη στα Γιάννενα την επόμενη μέρα, αλλά και τρίτη στις 23 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους Ιταλούς. Τις ίδιες ώρες αποφασίζεται εσπευσμένη αναχώρηση του βασιλιά και της νέας κυβέρνησης υπό τον Τσουδερό στην Κρήτη. Ο Παπάγος παραιτείται από την αρχιστρατηγία ενός στρατού που έχει ήδη συνθηκολογήσει μόνος του.

Το τέλος
Στις 24-25 Απριλίου έχει σταματήσει ουσιαστικά κάθε στρατιωτική επιχείρηση. Έτσι τερματίζεται η ελληνική εποποιία του 1940-41. Οι Γερμανοί με μηχανοκίνητες μεραρχίες προχωρούσαν προς την Αθήνα - Εύβοια - Πάτρα - Μεσολόγγι καταδιώκοντας τις βρετανικές οπισθοφυλακές. Καημένη Ελλάδα, όπως έγραφε στο ημερολόγιό της η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονώντας.

Το πρωί της Κυριακής 27 Απριλίου, τρεις ακριβώς βδομάδες μετά την εισβολή, το σκοτάδι θα σκεπάσει την Αθήνα για 1.264 εικοσιτετράωρα. Δυο μέρες μετά την ύψωση του αγκυλωτού σταυρού στην Ακρόπολη ο Τσολάκογλου θα διοριστεί πρωθυπουργός της πρώτης κυβέρνησης των προδοτών...

Παράδοξα αλλά όχι και ανεξήγητα
Σήμερα αλλά και τότε ακόμη φαίνεται περίεργο ότι στις 10-11 Απριλίου 1941, ενώ είχαν παραδοθεί τα ελληνικά οχυρά, είχε πέσει η Θεσσαλονίκη και συνθηκολογήσει η μακεδονική στρατιά, οι ελληνικές δυνάμεις στο αλβανικό μέτωπο παρέμεναν ακόμη στις θέσεις τους. Δεν έλειπαν οι υποψίες και βεβαιότητες περί προδοσίας της Αθήνας. Αλλά το παράδοξο έχει άλλη εξήγηση για όσους, τουλάχιστον, δεν ήταν γερμανόφιλοι. Η ελληνική πολιτική ηγεσία έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να συνθηκολογήσει μονομερώς με τη Γερμανία ερήμην της Ιταλίας, διατηρώντας τη δόξα της νίκης στην Αλβανία. Με δεδομένες τις εδαφικές βλέψεις της Ρώμης, η αντίληψη ήταν ότι ο ελληνικός στρατός χρειαζόταν να παραμείνει εκεί ως νικητής. Αφελείς προσδοκίες. Η τελική συμφωνία συνθηκολόγησης φέρει και την ιταλική υπογραφή. Οι νικητές παραδίδονται στους ηττημένους ?

Ένα ακόμη παράδοξο κατά τη γερμανική εισβολή ήταν η διάσταση μεταξύ της στρατιωτικής ηγεσίας στα μέτωπα του πολέμου και της πολιτικο-στρατιωτικής εξουσίας στην Αθήνα. Ο βασιλιάς, η κυβέρνηση και ο αρχιστράτηγος Παπάγος έθεταν ως προτεραιότητα την ασφάλεια του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος και την απαγκίστρωσή του. Σε περίπτωση συνθηκολόγησης με τη Γερμανία αυτό κινδύνευε να καταστραφεί ολοσχερώς. Το γεγονός - σε πλήρη αντίφαση με τα σχέδια, που υπαγόρευαν την καθήλωση των ελληνικών δυνάμεων στην Αλβανία - δημιούργησε πλήθος από παρενέργειες στις αμυντικές προσπάθειες και πρακτικές, που ισοδυναμούσαν με προδοσία.

Η επανάληψη της φασιστικής φαρσοκωμωδίας
Τα ξημερώματα της Κυριακής 6 Απριλίου 1941 επαναλαμβάνεται στην Αθήνα μια φασιστική φαρσοκωμωδία. Όπως ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι την 28η Οκτωβρίου 1940 είχε επιδώσει το πολεμικό τελεσίγραφο της Ρώμης προς την Αθήνα, έτσι και ο Γερμανός ομόλογός του Ερμπαχ παρέδιδε τη διακοίνωση του χιτλερικού Βερολίνου για εισβολή στην Ελλάδα. Η διαφορά ήταν πως τώρα δεν δινόταν ούτε κάποια προσχηματική διορία μερικών ωρών στην ελληνική κυβέρνηση για ν΄ αποφασίσει. Πριν την επίδοση, τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν μέσω Βουλγαρίας, ενώ τμήματά τους είχαν διεισδύσει στο ελληνικό έδαφος από την προηγούμενη νύχτα.

Ταυτοχρόνως, με την εισβολή στην Ελλάδα, οι μεραρχίες του Γ' Ράιχ προελαύνουν στη Γιουγκοσλαβία, ενώ η αεροπορία του ισοπεδώνει το Βελιγράδι.

Με τη διακοίνωση κατηγορούνταν η Ελλάδα ότι δεν τήρησε ειλικρινή ουδετερότητα θέτοντας «εαυτήν αναγκαίως εις αγγλικήν εξάρτησιν και ενεπλέκετο εις τα έκτοτε υφιστάμενα αγγλικά σχέδια κυκλώσεως της Γερμανίας»! Εμφάνιζε πολλαπλάσιο τον αριθμό Άγγλων, που βρισκόταν στη χώρα (ανέφερε 200.000, ενώ ήταν συνολικά γύρω στις 50.000) και κατέληγε: «Η Ελλάς επιτρέπουσα εις αγγλικάς δυνάμεις να θέσουν και πάλιν πόδα εις την Ευρώπην και ούσα το μόνον ευρωπαϊκόν κράτος, που έπραξεν τοιούτον τι, ανέλαβε βαρείαν ευθύνην έναντι της ευρωπαϊκής κοινότητος? Η Γερμανία δεν δύναται περαιτέρω να μείνει άπρακτος. Όθεν η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσε εις τα στρατεύματά της την διαταγήν να εκδιώξουν εκ του ελληνικού εδάφους τας βρετανικάς δυνάμεις. Πάσα αντίστασις προς τον γερμανικόν στρατόν θα συντριβεί αμειλίκτως?».

Ανάλογο ήταν και το περιεχόμενο του μηνύματος που απηύθυνε την ίδια μέρα ο Χίτλερ προς το γερμανικό λαό.

Πηγή
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=13774&subid=2&pubid=109747157



Διαβάστε περισσότερα...

Απίστευτα φαινόμενα συμβαίνουν στην Ιαπωνία ...(Βιντεο)




Η γη κινείται χωρίς να ΄κάνει σεισμό,θαλασσινό νερό βγαίνει από ρωγμές που ανοιγοκλείνουν...Ο κόσμος δείχνει τρομαγμένος.. Δείτε τι κατέγραψε η ερασιτεχνική κάμερα ....



Πηγή
http://analytakis.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=30955&blid=54

Διαβάστε περισσότερα...