Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Ανέκδοτο : Ήταν ένας φαλακρός και πάει στο γιατρό:





Ήταν ένας φαλακρός και πάει στο γιατρό:
-Γιατρέ, μπορείτε να κάνετε κάτι για την φαλάκρα μου; Και του λέει ο γιατρός;
-Πάρτε αυτό το μπουκαλάκι και κάντε και δύο επαλείψεις την ημέρα
και θα βγάλετε μαλλιά, αλλά ποτέ μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Ξεκίνησε λοιπόν τη θεραπεία.
Μετά από λίγες μέρες είδε ότι δεν είχε βγάλει καθόλου μαλλιά,
αλλά το κεφάλι του είχε μικρύνει και είχε γίνει σαν ένα πεπόνι.
Τότε πήρε τηλέφωνο τον γιατρό και του λέει:
-Γιατρέ, δεν έβγαλα μαλλιά και αλλά το κεφάλι μου έχει μικρύνει λίγο!
-Δεν πειράζει. Τα πάτε μια χαρά. Συνεχίστε , αλλά μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Περνάνε κι άλλες μέρες και δεν έχει βγάλει ούτε τρίχα. Και το κεφάλι του έχει μικρύνει κι άλλο.
Παίρνει πάλι τον γιατρό τηλέφωνο:
-Γιατρέ, ακόμα δεν έβγαλα μαλλιά και το κεφάλι μου έχει γίνει σαν πορτοκάλι!
-Πολύ καλά πάτε. Συνεχίστε, αλλά μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Περνάει ένας μήνας και ακόμα δεν είχε βγάλει ούτε μία τρίχα.
Το κεφάλι του είχε γίνει σαν μπαλάκι του τένις. Ξανατηλεφωνάει στο γιατρό:
-Γιατρέ, το κεφάλι μου μίκρυνε κι άλλο και δεν έχει ούτε μια τρίχα!
-Δεν πειράζει. Συνεχίστε, αλλά μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Συνεχίζει την θεραπεία και το κεφάλι του έχει γίνει σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ!
Τότε λέει δε γίνεται ,θα διαβάσω τις οδηγίες. Και οι οδηγίες χρήσης έλεγαν:
Όταν το κεφάλι σας γίνει σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ, χτενίστε τα φρύδια προς τα πάνω!!!

Πηγή
http://e-asteia.pblogs.gr/2011/08/anekdota-htan-enas-falakros-kai-paei-sto-giatro.html
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΝΤΙΚΙ!!!!














Πηγή
http://forza-grecia.pblogs.gr/2011/08/apolayste-to-prwtoselido-apo-thn-efhmerida-pontiki.html
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΖΕΛ: ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ





Γράφει: ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος -Συγγραφέας- Τουρκολόγος


Τυχαίνει ένεκα της δουλειάς μου να παρακολουθώ την Τουρκία και τους Τούρκους συστηματικά εδώ και είκοσι περίπου χρόνια ενώ παρακολουθώ τουρκική τηλεόραση τουλάχιστον τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αυτό μου δίνει ίσως το δικαίωμα να ισχυριστώ ότι γνωρίζω σε μεγάλο βαθμό την τουρκική νοοτροπία και την τουρκική κοινωνία, την οποία φυσικά γνώρισα επανειλημμένα και από κοντά.
Για τον λόγο αυτό μου κίνησε την μεγάλη περιέργεια, μετά και από τον θόρυβο που έχει γίνει, να παρακολουθήσω αυτά τα περίφημα τουρκικά σήριαλ που σαν επιδημία έχουν ενσκήψει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. Κάθισα λοιπόν κάποια απογεύματα και άνοιξα το «χαζοκούτι». Ειλικρινά δεν πίστευα από αυτά που έβλεπα. Λες και βρισκόμουν όχι στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη, αλλά κάπου στην Άγκυρα, στην ασιατική ακτή της Κωνσταντινούπολης, στα Άδανα, ή στην Σμύρνη. Για εμένα βεβαία αυτό δεν ήταν κάτι το καινούργιο, αλλά εντυπωσιάστηκα όταν ενημερώθηκα ότι αυτά τα περίφημα τουρκικά σήριαλ σημείωναν ρεκόρ τηλεθέασης από ένα ελληνικό κοινό, άναυδο όπως συνήθως.

Φυσικά το ενδιαφέρων μου το τράβηξε το περίφημο τουρκικό σήριαλ που έχει τον τίτλο, «ΕΖΕΛ» και που έχει πιάσει κορυφή τηλεθέασης, αποκομίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη στο κανάλι που το προβάλει και το οποίο με την σειρά του έχει πληρώσει ακριβά τους Τούρκους για να το αγοράσει και να το εμφανίσει στην Ελλάδα.

Αμέσως κατάλαβα ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό, ίσως πολύ πιο σοβαρό από τις διαμαρτυρίες κάποιων προσφυγικών και κυπριακών συλλόγων προς το κανάλι, γιατί κάποιες σκηνές έχουν γυριστεί στην κατεχόμενη Κύπρο και γιατί, όπως τονίστηκε στια διαμαρτυρίες, προσβάλει βάναυσα την μεγάλη προσφυγική κοινότητα. Και κατ' αρχή θέλησα να αναλύσω τους λόγους αυτής της τεράστιας τηλεθέασης από το ελληνικό κοινό, καθώς αυτό με απασχόλησε περισσότερο γιατί το θέμα έχει πολύ ενδιαφέρουσες όπως θα εξηγήσω παρακάτω προεκτάσεις.

Τρεις είναι οι διαστάσεις αυτού του τουρκικού «δημιουργήματος», που πληρώνετε πανάκριβα από τις ελληνικές τσέπες. Α). Η πρώτη είναι η καθαρά κινηματογραφική- τηλεοπτική. Συγκρίνοντας τον ΕΖΕΛ με τα ελληνικά σήριαλ, (με τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες ούτε λόγος να γίνετε για κάποια σύγκριση, καθώς εκεί η ηλιθιότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής ), αμέσως διαπίστωσα ότι υπερέχει κατά πολύ σε ποιότητα. Η συνταγή μεγάλης και συνεχής δράσης με φοβερή πλοκή, άριστοι ηθοποιοί με φοβερό παίξιμο, έντεχνη και πράγματα ποιοτική μουσική, μια εικόνα πολυτελείας και χλιδής, (άσχετη με την τουρκική πραγματικότητα ), πέτυχε να υπνωτίσει ένα ελληνικό κοινό που έχει βαρεθεί τις ελληνικές τηλεοπτικές βλακείες. Β). Η δεύτερη διάσταση είναι η ψυχολογική. Εδώ θα ήθελα να σταθώ περισσότερο. Στο σήριαλ αυτό (όπως και στα άλλα τουρκικά σήριαλ), εμφανίζεται μια χαμένη διάσταση της ελληνικής κοινωνίας που έχει θαφτεί τα τελευταία χρόνια από ένα πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό εκσυγχρονισμό. Ενώ στα ελληνικά κανάλια κυριαρχεί μια επιμονή στην σεξουαλικότητα και σε κάθε ευκαιρία το γυμνό είναι ο σημαντικότερος τηλεοπτικός παράγοντας τηλεθέασης, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές σειρές που προάγουν την αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας, εδώ έχουμε την προβολή μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι σέβεται την τιμή της γυναίκας, την οικογένεια με το κοινό τραπέζι, την μάννα, τον πατέρα, τις αδελφικές σχέσεις, την τιμή της φιλίας και όλα αυτά που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας μέχρι ίσως και την δεκαετία του εβδομήντα. Το «ΕΖΕΛ» ξυπνάει στον σημερινό Έλληνα κάποια χαμένη του ταυτότητα και αυτό είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της μεγάλης του επιτυχίας, (ούτε να το φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να προβληθεί στην Γερμανία ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα). Υπάρχει όμως και η τελευταία και πιο ενδιαφέρουσα διάσταση, Γ). Χωρίς να το κάνουν συνειδητά, αλλά αυτό ήταν αναπόφευκτο, το «ΕΖΕΛ» δείχνει ακριβώς μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της σύγχρονης Τουρκιάς. Μια ασταμάτητη βία και μια αδίστακτη τουρκική μαφία. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι εδώ ο Έλληνας εξοικειώνεται με κάτι το πρωτόγνωρο. Το έγκλημα, η εκδίκηση, το αίμα, τα πιστολίδια και οι δολοφονίες, προβάλλονται σαν κάτι το φυσιολογικό, κάτι το απαραίτητο, συχνά αναγκαίο για το ξέπλυμα της τιμής, για την απόδοση της δικαιοσύνης. Αυτή είναι η σύγχρονη Τουρκία. Ένας κόσμος βουτηγμένος στο αίμα, όπου οι «ήρωες» και οι «σοφοί» είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της τουρκικής μαφίας. Κάποτε ένα φίλος μου Γερμανός μου έλεγε ότι είναι πολύ σημαντικό που οι Έλληνες δεν ανέπτυξαν ποτέ μια αδίστακτη μαφία όπως αυτή υπάρχει και βασιλεύει στην Τουρκία, αλλά και στους Τούρκους της Γερμανίας, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ιδία την Ευρώπη.

Εδώ όμως βρίσκεται και το πιο επικίνδυνο σημείο για τους Έλληνες και τον ελληνισμό. Έχοντας υποφέρει επί αιώνιες από μια αφύσικη, συχνά πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που πήγαζε ακριβώς από το ψυχολογικό υπόβαθρο μιας κοινότητας και μιας θρησκείας όπου δεν καταδικάζετε η βία όπως στον χριστιανισμό, αλλά αντίθετα συχνά εξυψώνετε σαν η απαραίτητη κάθαρση, σήμερα εξοικειωνόμαστε με τηλεοπτικό τρόπο και θαυμάζουμε αυτό το αιματοβαμμένο «δημιούργημα» που μπροστά του ακόμα και οι γκάκστερς του Σικάγο φαντάζουν μωρές παρθένες. Και παράλληλα, ο θαυμασμός αυτός μετατρέπεται σταδιακά, υποσυνείδητα αλλά σταθερά, σε ένα αίσθημα υποταγής μπροστά σε έναν αδίστακτο, όπως προβάλλετε, γείτονα, που είναι ικανός για όλα, ακόμα και να πιει το αίμα του εχθρού του σαν να πίνει δροσερή λεμονάδα.

Κάποτε ο Οζάλ είχε πει ότι δεν χρειάζεται η Τουρκία να κάνει πόλεμο για να κατακτήσει την Ελλάδα γιατί οι ίδιοι οι Έλληνες θα πέσουν σαν ώριμα φρούτα στις τουρκικές «αγκάλες». Βεβαία τότε δεν υπήρχαν τουρκικά σήριαλ και «ΕΖΕΛ» στα ελληνική κανάλια, αλλά σίγουρα ήξερε καλά τι έλεγε ο Τούρκος πρόεδρος. Η σημερινή Τουρκία προβάλλετε σαν η μεγάλη υπερδύναμη της περιοχής και οι ...; πτωχευμένοι και κακομοίρηδες Έλληνες φυσιολογικά θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι και να θυμηθούν την εποχή του Ραγιά. Αλλοίμονο μας αν φτάσαμε σε αυτό το σημείο γιατί η ψυχολογική υποταγή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την οικονομική, ακόμα και την εθνική.

Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε και κάτι τελευταίο που σίγουρα ανατρέπει όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω. Αυτός ο περίφημος Οζάλ είχε οικτρό τέλος. Δολοφονήθηκε από τις ίδιες τις δίκες του μυστικές υπηρεσίες γιατί ήθελε να δώσει αυτονομία στους Κούρδους. Πραγματικά, η σύγχρονη Τούρκικα δεν είναι μόνο υπερδύναμη, είναι και ένα ηφαίστειο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί και να γίνει χίλια κομματάκια που το ένα θα προσπαθεί να φάει τις σάρκες του άλλου. Αυτό δεν είναι δικιά μου εκτίμηση, αλλά των μεγαλυτέρων αμερικανικών ιδρυμάτων στρατηγικής έρευνας. Τότε πραγματικά θα ήθελα να δω που θα βρίσκονται οι διάφοροι ΕΖΕΛ, αλλά και οι Έλληνες θαυμαστές τους.


Πηγή
http://namarizathema.pblogs.gr/2011/08/ezel-enas-syghronos-toyrkikos-doyreios-ippos.html
Διαβάστε περισσότερα...

Αρχιπέλαγος : Ιστιοπλοΐα με…Eco – Navigation










Άνοιγμα

Πηγή
http://www.archipelago.gr/el/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE/tabid/391/Default.aspx
Διαβάστε περισσότερα...

Τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών









Σε οποιαδήποτε δεκαετία των τελευταίων εκατό χρόνων κι αν μεγαλώσατε, αποκλείεται να μην έχετε «συναντηθεί» με τους πλαστικούς/λούτρινους/χνουδωτούς ήρωες που ακολουθούν. Το Time.com ανέλαβε το “τιτάνιο” εργο να συγκεντρώσει τα 100 σπουδαιότερα παιχνίδια όλων των εποχών κι εμείς επιλέγουμε τα αγαπημένα μας. Μπορεί πολλά από τα παιχνίδια που ακολουθούν να δημιουργήθηκαν πολύ πριν γεννηθούμε, αλλά συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στην παιδική μας καθημερινότητα για γενιές και γενιές. Είστε έτοιμοι για μία βόλτα με την –παιδική- μηχανή του χρόνου;

  • Yo-yo


Από τα παλιότερα παιδικά «gadgets» του κόσμου, το yo-yo ξεκίνησε να παριστάνει το ασανσέρ από τον 5ο αιώνα π.Χ. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένει ως τα ’20s για να πάρει την σημερινή του μορφή και να βρεθεί σε κάθε σπίτι που φιλοξενεί μπόμπιρες. Το πρώτο εργοστάσιο yo-yo ιδρύθηκε στις ΗΠΑ το ’28 και ξεκίνησε με πωλήσεις 300.000 κομματιών ημερησίως – και συνεχίζει.

  • Viewmaster

Ποιος δεν έχει «κρυφοκοιτάξει» σαν παιδί από ήρωες του Disney μέχρι ιστορικά μνημεία μέσα από τα «μαγικά» μάτια του viewmaster; Το 1938, πολύ πριν το Avatar και τις 3D τηλεοράσεις του 21ου αιώνα, αξιοποιείται από έναν δαιμόνιο φωτογράφο η αυτόματη λήψη από δύο φωτογραφικές μηχανές, από την οποία προκύπτει το «στερεοσκοπικό» αποτέλεσμα του viewmaster. Στροφή προς το φως, τα παιδικά μάτια στο μαγικό κουτάκι, και η προσωπική προβολή slides ξεκινάει.

  • Slinger

Το χρωματιστό-ελατήριο-που-κατεβαίνει-την-σκάλα. Αυτό είναι το επίσημο ελληνικό όνομα του slinger – τουλάχιστον για όλους όσους παίξαμε έστω και λίγο μ’ αυτό. Μπορεί να μην κρατάει το ενδιαφέρον για πολύ, αλλά στα παιδικά μάτια που το βλέπουν για πρώτη φορά να κάνει γκελ στην κατηφόρα, φαντάζει σαν το πιο ικανό και ευέλικτο ον στο δωμάτιό του.

  • Μπουρμπουλήθρες

Ο θαυματουργός κύλινδρος, που για να τον ανανεώσουμε κλέβαμε απορρυπαντικό πιάτων από την κουζίνα και διασκεδάζαμε απλώς γεμίζοντας το δωμάτιο με μπουρμπουλήθρες, προσπαθώντας να τις κάνουμε όσο πιο μεγάλες μπορούμε, είναι ένα gadget που σίγουρα έχει περάσει από τα χέρια κάθε παιδιού. Αφενός γιατί είναι πολύ φθηνό, και αφετέρου γιατί, για να εντυπωσιαστεί η παιδική αθωότητα δεν χρειάζονται πολλά: Αρκούν μερικές φουσκάλες που αιωρούνται στον αέρα. Σήμερα, η βελτιωμένη εκδοχή έφερε στο προσκήνιο τα “bubble guns”, ηλεκτρικά “όπλα” που παράγουν απίστευτες ποσότητες μπουρμπουλήθρας.

  • Στρατιωτάκια

Έχουν γίνει αμφιλεγόμενο θέμα, για την κληροδότηση πολεμοχαρών ενστίκτων στα αγοράκια, αλλά παρ’ όλα αυτά, κάθε «γαλάζιο» δωμάτιο έκρυβε σε ένα σακουλάκι τον δικό του μονόχρωμο στρατό με τους χακί φαντάρους καρφωμένους στην βάση τους. Αργότερα, κάθε εμπλοκή των ΗΠΑ σε πόλεμο, έφερνε στο προσκήνιο και έναν καινούριο «ήρωα δωματίου». Από τους πιο δημοφιλείς, ο GI Joe εμφανίστηκε κατά τον ψυχρό πόλεμο και η HASBRO μετέφερε τις μάχες από τα πραγματικά πεδία σε αυτά των αγορίστικων δωματίων, που έπρεπε οπωσδήποτε να διαθέτουν ένα από τα action figures που κυκλοφορούν.

  • Ευχούλης

Ένας Δανός έφτιαξε αυτό το ομολογουμένως άσχημο κουκλάκι για την κόρη του το 1959. Για έναν περίεργο λόγο, οι φίλες της ζήλεψαν πολύ και ζήτησαν να φτιάξει κι άλλα. Και έφτιαξε – εκατομμύρια. Οι ευχούληδες –αγγλιστί «troll dolls»- αναβίωσαν για τα καλά στα ‘90s και τα χρωματιστά funky μαλλιά τους και η περίεργα χαριτωμένη φιγούρα τους έντυσε πολλά μαθητικά μολύβια.

  • Barbie

Η απόλυτη βασίλισσα των κοριτσίστικων παιχνιδιών. Είναι όμορφη, είναι στιλάτη, είναι ξανθιά, και η «μαμά» της, η Mattel, προφανώς την έγραψε σε πολλά μαθήματα, γιατί έχει όλες τις δεξιότητες, και εξάσκησε όποιο επάγγελμα μπορείτε να φανταστείτε. Από το 1959, η αυτοκρατορία της Barbie καλά κρατεί. Λίγο αργότερα, δημιουργήθηκε και ο Ken, για να δώσει νόημα στην single ζωή της πριγκίπισσας και τα κορίτσια έμαθαν από νωρίς πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις.

  • Βαβουροπατάτες

Ο εφευρέτης παιχνιδιών George Lerner βρήκε στα 50s έναν πρωτότυπο τρόπο να κάνει τα λαχανικά δημοφιλή στα παιδιά: τα μετέτρεψε σε παιχνίδια. Σύντομα, οι μεγάλες εταιρίες παιχνιδιών διαπίστωσαν πως η υπόθεση έχει… φαί και έβγαλαν στην αγορά τις δημοφιλείς βαβουροπατάτες με τα αποσυναρμολογούμενα μέλη, που έγιναν σταρ και βρήκαν μια θέση ακόμη και στον κινηματογράφο, μέσα από το Toy Story.

  • Χούλα Χουπ

Από τα πιο… fitness παιχνίδια που λανσαρίστηκαν κατά την δεκαετία του ’50, τα χούλα χουπ έβαλαν πολλά παιδιά στην διαδικασία να κουνήσουν την μέση τους και αργότερα πολλούς ενήλικες να τα χρησιμοποιήσουν στα γυμναστήρια. Λίγο φανταχτερό πλαστικό σε κυκλικό σχήμα και ένα εύηχο, αστείο όνομα ήταν αρκετά για να κατακτήσουν την αγορά – μόνο τους πρώτους μήνες κυκλοφορίας τους πουλήθηκαν 25 εκατομμύρια χούλα χουπ.

  • Lego και Playmobil

Τα λόγια είναι περιττά για τα αγαπημένα τουβλάκια και για τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια των δύο εταιριών που μπήκαν σε κάθε σπίτι. Αν μοιράζαμε όλα τα τουβλάκια Lego στον πληθυσμό της Γης, ο καθένας μας θα έπαιρνε από 62 τουβλάκια. Τόσες είναι περίπου και οι διαφορετικές σειρές Playmobil που έχουν δημιουργηθεί, σκορπίζοντας παντού ανθρωπάκια χωρίς μύτη.

  • Μπαλόνια νερού

Ή αλλιώς, μπουγέλο. Οι παιδικές «χειροβομβίδες» εφευρέθηκαν στα τέλη του ’40 από έναν Άγγλο, η αρχική ιδέα του οποίου ήταν να κατασκευάσει αδιάβροχες κάλτσες από λατέξ για τους στρατιώτες του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου. Αντί να καταφέρει ένα πλήγμα στην μάστιγα της γάγγραινας, αποφάσισε πως ήταν πιο εφικτό να δώσει χαρά στους απανταχού πιτσιρικάδες, οι οποίοι βρήκαν ένα από τα αγαπημένα τους εφόδια για φάρσες.

  • Φρίσμπι

Ξέρατε ότι το φρίσμπι πήρε το όνομά του από έναν… φούρνο; Το μικρό αρτοποιείο Frisbie στις ΗΠΑ πουλούσε τις λαχταριστές πίτες του σε ωραία πιατάκια, τα οποία οι φοιτητές χρησιμοποιούσαν ως παιχνίδια που ίπτανται, επηρεασμένοι από την τρέλα με τα UFO που κατέκλυσε την Αμερική την εποχή των ’50s. Τα πιάτα για την πίτα έγιναν πλαστικά αντικείμενα και από τις γειτονιές της Αμερικής ταξίδεψαν σε όλες τις παραλίες, κάνοντας τα παιδιά να βουτούν στην άμμο για να τα πιάσουν και τους γύρω να λοξοκοιτούν με νεύρα.

  • Ο κύβος του Ρούμπικ

Ο τρισδιάστατος κύβος-χρωματικός γρίφος έχει απασχολήσει κάθε άνθρωπο σε κάποια στιγμή της ζωής του. Ένας Ούγγρος εφευρέτης τον δημιούργησε την δεκαετία του ’70 και έκτοτε έχει γίνει σύμβολο των «ξύπνιων» μυαλών και γίνονται ακόμη και σήμερα μέχρι και πρωταθλήματα επίλυσης του κύβου του Ρούμπικ.

  • Μικρό μου πόνυ

Μπαίνουμε στην μαγική δεκαετία του ’80, η οποία συνέδεσε άρρηκτα τα παιχνίδια της με τηλεοπτικές σειρές. Μία από αυτές, το «Μικρό μου πόνυ», συγκίνησε κάθε κοριτσάκι που μεγάλωσε εκείνη την δεκαετία και τα αντίστοιχα χρωματιστά αλογάκια με τα χαριτωμένα ονόματα, τις καρδούλες και το glitter πάνω τους έγιναν αχώριστοι φίλοι τους, ενώ το τραγουδάκι που τα συνόδευε ακούγεται με νοσταλγία ακόμη και σήμερα.

  • Λαχανόπαιδα

Άλλη μία δημοφιλής μανία των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα ήταν αυτή στην οποία πρωταγωνιστούσαν κούκλες με υπερβολικά δυσανάλογα κεφάλια, περίεργα μαλλιά και λαστιχένιο σώμα. Λαχανούλες για τα κορίτσια και λαχανούληδες για τα αγόρια συνόδευαν τα πιο ξέγνοιαστα session ύπνου. Λίγοι ξέρουμε όμως ότι αυτές οι αλλόκοτες υπάρξεις προέκυψαν ως εργασία ενός φοιτητή καλών τεχνών. Δεν ήταν κι αριστούργημα… αλλά έπιασε.

  • Φωτεινούλης

Τα «glow friends» δεν είναι παρά σκουληκάκια –ή άλλα χαριτωμένα ζωάκια- που με την αγκαλιά και το ζούληγμα… λάμπουν. Τα φωσφορίζοντα πρόσωπα των Φωτεινούληδων έχουν κάνει πολλά παιδικά πρόσωπα να χαμογελάσουν και δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το πάνθεον των «συνοδών ύπνου» που μεσουράνησαν τον 20ο αιώνα.

  • Poly Pocket

Ολόκληρος μικρόκοσμος, κλεισμένος σε ένα κουτάκι που χωράει σε μια κοριτσίστικη τσέπη. Αυτή ήταν η «επανάσταση» που έφεραν τα σετ της Poly Pocket, αφήνοντας τα μικρά κορίτσια να σκαρώνουν τις δικές τους ιστορίες πάνω από τα μικροσκοπικά σπιτάκια και τις μαμάδες ήσυχες, χωρίς να ανησυχούν για μεγάλα παιχνίδια πεταμένα εδώ κι εκεί στο δωμάτιο.

  • Buzz Lightyear

O διαστημικός cowboy του ToyStory έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια για αγόρια, αφού εκπροσωπούσε το όνειρό τους να γίνουν… αστροναύτες όταν μεγαλώσουν. O Buzz, που πήρε το όνομά του από πραγματικό αστροναύτη, ο οποίος ήταν ο δεύτερος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στην Σελήνη, εντυπωσίασε με την φουτουριστική στολή του και την αγάπη του για την τεχνολογία, ενώ τον επιβράβευσε ακόμη και η ίδια η NASA, εντάσσοντάς τον σε αποστολή του Discovery στο διάστημα.

  • Furby

Από τις τελευταίες μόδες που κατέκλυσαν την αγορά των ‘90s ήταν ο χνουδωτός Furby. Το χαριτωμένο αυτό πλασματάκι είχε την δική του γλώσσα, τα «furbish» και μιλούσε στον ιδιοκτήτη του, δηλώνοντάς του με τον τρόπο του την αγάπη του. Ίσως οι περισσότεροι να μην τον θυμούνται πια, αλλά τα περιοδικά, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα καταστήματα παιχνιδιών και όσοι διατέλεσαν… νονοί στα τέλη της χιλιετίας, σίγουρα έχουν ασχοληθεί μαζί του εκτεταμένα.

  • Transformers

Εξωγήινες μηχανές που μπορούν να μετατραπούν σε γήινα οχήματα. Η ιδέα όχι μόνο έπιασε, αλλά έκανε εκατομμύρια αγόρια να βγάζουν ήχους κινητήρα από το στόμα τους παίζοντας και το Hollywood να επενδύσει εκατομμύρια δολάρια στις φαντασμαγορικές ταινίες, που γίνονται blockbusters ακόμη και στον 21ο αιώνα.

Πηγή: in2life.gr


Πηγή

http://www.otherside.gr/2011/04/ta-kalytera-paixnidia-olwn-twn-epoxwn/
Διαβάστε περισσότερα...

Τα αγαπημένα παιχνίδια των σχολικών μας χρόνων....




Πάρτε θέση στα -αξίας ανεκτίμητης, όπως θα έλεγε και η διαφήμιση- «παιχνίδια της αυλής», έστω και ως ανάμνηση ή ως θεατές των δικών σας παιδιών που τα αναβιώνουν, και πείτε μας ποιο ήταν το δικό σας αγαπημένο.



  • Κρυφτό

Τα αγαπημένα παιχνίδια των σχολικών μας χρόνων (2)

«Πέντε, δέκα-δεκαπέντε ...;» Μία από τις λίγες εκδοχές των μαθηματικών που έχουν εντυπωθεί ευχάριστα στη μνήμη μας είναι αυτή του μετρήματος στο δέντρο, για τον άτυχο που «τα φυλούσε» στο κρυφτό. Ακόμη πιο ευχάριστο γινόταν όταν κατέληγε στο «φτου ξελευθερία», οπότε όλοι ανανέωναν το ραντεβού τους με τις κρυψώνες τους και ο ...; άτυχος το ραντεβού του με το μέτρημα και το δέντρο.

  • Μακριά γαϊδούρα

Από τα πιο αστεία παιχνίδια της αυλής, η μακριά γαϊδούρα στήνει τους μισούς συμμετέχοντες σκυφτούς τον έναν μετά τον άλλον, όσο οι υπόλοιποι παίρνουν φόρα και τους ...; καβαλάνε για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Όποιος πέσει, χάνει. Όποιος παίζει, γελάει.

  • Τα βαρελάκια

Ανάλογης φιλοσοφίας παιχνίδι, τα βαρελάκια τοποθετούν τα παιδιά σε απόσταση και κάποιος προσπαθεί να περάσει από πάνω τους, προσπαθώντας να μην τους ακουμπήσει καθόλου, παρά μόνο με τα χέρια.

  • Σπασμένο τηλέφωνο

Λιγότερο δραστήριο παιχνίδι, αλλά ιδανικό για τα ...; πρώτα πάρτι της ζωής μας, το σπασμένο τηλέφωνο περιλαμβάνει την «αυτί με αυτί» σκυταλοδρομία μιας λέξης ή φράσης. Ο τελευταίος πρέπει να βρει την λέξη, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, μιας και όλοι φροντίζουν με ηχητικά εφέ και αυτοσχεδιασμούς παρασίτων να αλλοιώσουν την ...; πρωτόγονη αυτή μορφή τηλεπικοινωνίας.

  • Μουσικές καρέκλες

Το παιχνίδι απαιτεί μουσική, χορό και φυσικά καρέκλες, οι οποίες ολοένα μειώνονται. Όσοι είναι οι συμμετέχοντες, τόσες και οι καρέκλες ...; μείον μία, ώστε ένας να μην προλάβει να καθίσει όταν σταματήσει η μουσική και να μείνει όρθιος για παραδειγματισμό. Χωρίς βέβαια να μείνει στην γωνία με το ένα πόδι - αυτό ήταν «άλλο παιχνίδι».

  • Αγαλματάκια ακούνητα

Γνωστό σε άλλους ως «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα», ένα όνομα που δεν προδιαθέτει για ευκαιρίες έκφρασης και εκτόνωσης. Κι όμως, τα καταφέρνει, αφού σπάνια κάποιος συγκρατεί τα γέλια του, όσο το παιδί που τα φυλάει τους περιεργάζεται για να δει αν κινείται έστω και το μάτι τους.


  • Τα μήλα

Σπάνια ως παιδιά μιλούσαμε για μήλα εννοώντας τα γνωστά φρούτα. Περισσότερη όρεξη είχαμε για το γνωστό παιχνίδι με την απειλητική μπάλα, τα «μηλαρόνια» και τις δέκα τελικές ρίψεις που έχουν σκοπό να «κάψουν» τον τελευταίο εναπομείναντα παίκτη ή να τους ξαναβάλουν όλους μέσα στο παιχνίδι. Ανάλογο παιχνίδι είναι τα «λεμόνια», στα οποία η μπάλα κινείται χαμηλά και πρέπει να περνάει ανάμεσα από τα πόδια.

  • Πατητό

Ήταν το παιχνίδι που, κάθε φορά που ξεκινούσε, έκανε όσους φορούσαν ολοκαίνουρια παπούτσια να τρέμουν. Ο καθένας έχει την ευκαιρία με τρία βήματα -και τρεις ιαχές ταυτόχρονα, «πα - τη - το»- να πατήσει το πόδι ενός φίλου του -ή εχθρού μετά το παιχνίδι, δεν έχει σημασία. Όλοι στο τέλος επέστρεφαν στην τάξη ή στο σπίτι με μαυρισμένα παπούτσια, αλλά δεν ένοιαζε πραγματικά κανέναν, εκτός από τους γονείς.


  • Αμπάριζα

Ομαδικό παιχνίδι, στο οποίο οι δύο αντίπαλες ομάδες προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν η μία την άλλη, παίρνοντας πρώτα «αμπάριζα» από την «μάνα», από το καταφύγιό τους δηλαδή. Με άλλα λόγια, μία πιο «πολιτισμένη» εκδοχή των κλεφταστυνόμων.


  • «Τα βγάζουμε;»

Τα αγαπημένα παιχνίδια των σχολικών μας χρόνων (5)

Για τελευταίο αφήσαμε το παιχνίδι που προηγείται από κάθε παιχνίδι. Ποιος θα παίξει πρώτος; Ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτες για την ομάδα του; Ποιος θα τα φυλάει; Σε όλα αυτά τα σοβαρά παιδικά ερωτήματα, η απάντηση δινόταν με την φράση «Τα βγάζουμε;» Υπάρχουν αμέτρητα αυτοσχέδια τραγουδάκια για να επιτευχθεί ο στόχος. Τα πιο γνωστά είναι το κλασικό «α-μπε-μπα-μπλομ», το «κινεζάκι που τρώει ρυζάκι», ο «Καρακατσάνης που μπήκε στο τηγάνι» και φυσικά, το «Πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί» που έκανε την προ του παιχνιδιού διαδικασία πιο απολαυστική και από το ίδιο το παιχνίδι.


Πηγή
http://lookafter.pblogs.gr/2011/08/ta-agaphmena-paihnidia-twn-sholikwn-mas-hronwn.html
Διαβάστε περισσότερα...

Ανέκδοτο : Κολλημένος με το στοίχημα




Ένας τύπος πηγαίνει κάθε Παρασκευή στην τράπεζα και κάνει κατάθεση 1 με 2 εκατομμύρια ευρώ! Μια Παρασκευή τον φωνάζει ο διευθυντής και τον ρωτάει:
- Συγνώμη κύριε μου, χωρίς να θέλω να γίνω αδιάκριτος, τί δουλειά κάνετε και έχετε τόσες καταθέσεις;
- A, κύριε διευθυντά μου, να σας πω ευχαρίστως. Βάζω στοιχήματα, χοντρά στοιχήματα και συνήθως τα κερδίζω! Θέλετε να βάλουμε μαζί ένα;
- Τι στοίχημα; ρωτάει ο διευθυντής περίεργος.
- 100.000 ευρώ ότι θα έρθω τη Δευτέρα το πρωί εδώ και θα έχω κόψει τα αρχ***ια μου!
- ΟΚ μέσα! του λέει ο διευθυντής, που δεν πίστευε ότι θα μπορούσε ο τύπος να φτάσει σε τέτοια ακρότητα.

Τη Δευτέρα το πρωί μπαίνει ο τύπος στην τράπεζα και πηγαίνει χαμογελαστός στο διευθυντή.
- Τί έγινε, έχασα ή κέρδισα; τον ρωτάει με σιγουριά ο διευθυντής.
- Bάλε το χέρι σου και πιάσε να δεις μόνος σου, του απαντάει ο άλλος.

Bάζει ο διευθυντής το χέρι του και τα αρχ***ια ήταν στη θέση τους!
- Mα καλά, μόλις έχασες €100.000 και συνεχίζεις να γελάς;
- Βλέπεις τον φρουρό στην είσοδο που κλαίει; Μπαίνοντας προηγουμένως έβαλα στοίχημα μαζί του €500.000 ότι σε 5 λεπτά ο διευθυντής θα μου πιάνει τα αρχ**ια!

Πηγή
http://havefun.pblogs.gr/2011/08/kollhmenos-me-ta-stoihhmata.html
Διαβάστε περισσότερα...