Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΕΒΡΑΙΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ: «Τα εβραϊκά και αραβικά είναι Ελληνικά!»

Επί 30 έτη o μεγαλοφυής Εβραίος ερευνητής Joseph Isaac Jahuda συνέκρινε τις γλώσσες Εβραϊκή και Αραβική προς την Ελληνική Ομηρική. Εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο ..... Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά). 


Σ’ αυτό αποδεικνύει με πολλά παραδείγματα ότι τα Εβραϊκά και Αραβικά είναι στην πραγματικότητα καμουφλαρισμένα Ελληνικά! 

 

Μετά την επαφή του με τις Ελληνικές λέξεις αποφάσισε να κάνει συγκριτική έρευνα των συγγενών γλωσσών Εβραϊκής και Αραβικής προς την Ελληνική Ομηρική, που έμαθε κατόπιν. Επί 30 έτη συνέκρινε τις 3 γλώσσες, ώσπου εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο (Becket Publications Oxford, 1982, ISBN 0-7289-0013-0) ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο HEBREW IS GREEK (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) ως και τα Αραβικά, που δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο. Το βιβλίο προλογίζει ο Εβραίος καθηγητής Αρχαίων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 1962) Saul Levin.

Ο συγγραφέας J. Yahuda, υποστηρίζει, ότι «Overwhelming evidence proves conclusively that Biblical Hebrew is camouflaged Greek in grammar as well as vocabulary» Δηλ. Αναντίρρητη απόδειξη επιβεβαιώνει τελικώς ότι τα Βιβλικά Εβραϊκά είναι καλυμμένα Ελληνικά τόσον στη γραμματική όσον και στο λεξιλόγιο και ότι «...the difference between them is a matter of pronunciation. So much that Hebrew cannot be properly understood except through Greek» δηλ. γενικώς η διαφορά μεταξύ τους είναι θέμα προφοράς. Τόσο πολύ ώστε τα Εβραϊκά δεν δύνανται να καταστούν εντελώς αντιληπτά παρά μόνο μέσω των Ελληνικών!

Παραθέτει δε σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του απειράριθμες λέξεις ελληνικές, γραμματικούς τύπους και εκφράσεις που είναι όμοιες με τις Εβραϊκές (χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεση επεξηγηματική γλώσσα την Αγγλική) και καταλήγει: «Τhe Jewish, Christian and Islamic cultures the triple pillars of modern civilization have a common Hellenic foundation» δηλ. Ο Εβραϊκός, ο Χριστιανικός και Ισλαμικός πολιτισμός οι τρεις στύλοι του σύγχρονου πολιτισμού έχουν ένα κοινό Ελληνικό θεμέλιο.
Από τα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα του ερευνητού είναι ότι πολύ πριν την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (πάνω από 1000 χρόνια πριν) υπήρχαν Έλληνες κυβερνήτες από τη Μαύρη θάλασσα ως τον Ινδικό Ωκεανό.

Στο παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο (της σελ. 132) υποστηρίζεται ότι ο σώφρων Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ που πουλήθηκε από τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, και φυλακίσθηκε άδικα κατηγορηθείς από τη γυναίκα του Πετεφρή, ελευθερώθηκε και τιμήθηκε από τον τότε Φαραώ που ήταν Έλληνας κατά τον Yahuda!

Και ότι ήταν Έλληνας ο Φαραώ, είναι φανερό από τον τίτλο που έδωσε ο ίδιος στον Ιωσήφ: δαφνηφάγος. Αλλά με δάφνες προφήτευαν οι μάντεις στα Ελληνικά μαντεία, ενώ επίσης η δάφνη είναι σύμβολο νίκης. Δηλ. ο Φαραώ αποκάλεσε τον Ιωσήφ «Θεόπνευστο», γιατί του απεκάλυψε το νόημα των ονείρων του, αλλά τον απεκάλεσε με τρόπο... Ελληνικό!

«Ήταν ένας Έλληνας Φαραώ που διοικούσε την Αίγυπτο μέσω ντόπιων αξιωματούχων, όχι ένας Ασιάτης ηπειρωτικός Έλληνας, αλλά ένας Έλληνας από τα αυτοκρατορικά νησιά της Κρήτης ή της Κύπρου. Μεταγενέστερα οι Αιγύπτιοι επαναστάτησαν και έδιωξαν τους Έλληνες, με καταστροφικές συνέπειες για τους Εβραίους: Ανέστη δε βασιλεύς άλλος στην Αίγυπτο, ο οποίος δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ» (Έξ. 1,8).
Κατά τον ερευνητή, οι Εβραίοι πέρναγαν καλά μόνο με τον Έλληνα Φαραώ, ενώ μετά θεωρήθηκαν κι αυτοί σαν Έλληνες και υπέφεραν γι' αυτό: «... οι Ισραηλίτες υπέφεραν στην Αίγυπτο διότι ήσαν Έλληνες»!
Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει απαγορευτεί και εκδιωχθεί από τους Εβραιοσιωνιστές, επειδή προφανώς τους ενοχλούν τα όσα γράφει!
 
 

Διαβάστε περισσότερα...

O καπιταλισμός και η κρίση των γαϊδάρων

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. 

Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100€ και μάλιστα μετρητά. Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη. 


Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150€ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. 

Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους. 

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι ... 500€!! Και αποχώρησε.  



Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν ΔΑΝΕΙΟ από την τοπική τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει.
Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ... ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου...
Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους.
Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών... Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ... ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν ... με τον ιδρώτα τους.
Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες.
(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» ... των γαιδάρων.)


Πηγή 

Διαβάστε περισσότερα...

Προσέξτε τι λέτε και τι κάνετε γιατί θα πεινάσουμε...

1) Προσέξτε τι λέτε και τι κάνετε γιατί θα πεινάσουμε... 

Η Ισπανία έχει την μεγαλύτερη παραγωγή μελιού στην Ευρώπη με 2,40 εκατ. κυψέλες. Η δεύτερη ευρωπαϊκή «υπερδύναμη» είναι η Ελλάδα με 1,38 εκατ. κυψέλες. Η Ισπανία διαθέτει το 29% του συνόλου των 15.500 επαγγελματιών μελισσοκόμων (πάνω από 150 κυψέλες) της ΕΕ και η Ελλάδα το 26%... 

Τα στοιχεία εκ πρώτης όψεως μοιάζουν εντυπωσιακά και κατά μια έννοια είναι, αλλά κανένας φυσικός πόρος της Ελλάδας από μόνος του δεν μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. 

Η Ελλάδα παράγει περί τους 15.000 τόνους μέλι ετησίως, τούτο ισούται με 15.000.000 κιλά. Αν τιμολογήσουμε το κιλό περί τα 10 ευρώ το κιλό μας κάνουν περί τα 150.000.000 ευρώ... 

 Το ποσό αυτό ενδέχεται να ισούται με το ποσό που ξοδεύουν οι Έλληνες για κινητά τηλέφωνα κάθε λίγους μήνες, αλλά παρά ταύτα αποτελεί μια συνεισφορά στο εθνικό εισόδημα...



 Δημιουργεί μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, εισοδήματα και φόρους... αυτό είναι η οικονομία, πολλές διαφορετικές συμπληρωματικές και μη δραστηριότητες.

Το γεγονός πως η Ελλάδα είναι δεύτερη, μετά την Ισπανία στην παραγωγή μελιού, καίτοι σαν χώρα είναι μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό σε σχέση με άλλες μεσογειακές χώρες της ΕΕ, για κάποιον που καταλαβαίνει στοιχειωδώς οικονομίες κλίμακος σημαίνει πως έχει καλύψει ένα σημαντικό μέρος των δυνατοτήτων της...

Αν υπήρχαν σημαντικά περιθώρια να βγάλουν και άλλοι Έλληνες το «ψωμί» τους από το μέλι, οι κανόνες της αγοράς και οι αδήριτες ανάγκες της ζωής θα είχαν καλύψει το κενό.

Φαίνεται όμως πως οι αριστεροί βουλευτές και μη δεν κατανοούν ούτε τους κανόνες της αγοράς, ούτε τις ανάγκες της ζωής. Αλλιώς δεν θα μπορούσε ο βουλευτής της αριστεράς κ. Τάσος Κουράκης να προτείνει στους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής που προσπαθούν να υπερασπίσουν τις θέσεις εργασίας τους να αλλάξουν επάγγελμα και να γίνουν μελισσοκόμοι...

Η αριστερά εδώ και πολλά χρόνια με τις θέσεις της αποστρέφεται κάθε λογική οικονομική προσέγγιση της κατάστασης και ως εκ τούτου και κάθε παραγωγική τάξη. Η πρόταση του βουλευτή της αριστεράς, αν  δεν αποτελεί ειρωνεία προς τους μεταλλωρύχους,  αποτελεί άλλη πομφόλυγα ενός ανερμάτιστου πολιτικού λόγου, κοινός παρανομαστής του οποίου θα μπορούσε να είναι η ρήση καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος. 

Αν στους 5-6.000 Έλληνες επαγγελματίες  μελισσοκόμους προσθέσουμε και άλλους τόσους, επειδή δεν θέλουμε ορυχεία, το πλέον πιθανό είναι να αυξήσουμε την παραγωγή, να ρίξουμε τις τιμές και να χάσουν τη δουλειά τους και οι άνθρωποι που μέχρι σήμερα βιοπορίζονταν με αυτή τη δραστηριότητα...

Ανάλογα το ίδιο μπορεί να συμβεί με τους τοματοπαραγωγούς, τους συλλέκτες ρίγανης και χαμομηλιού που ενδεχομένως έχει στο γενικότερο σχέδιο ήπια ανάπτυξη ανέπαφη με την λογική και τη οικονομία αριστερά...

Τα κοιτάσματα χρυσού που έχουν εντοπιστεί στην Χαλκιδική και τη Θράκη μπορούν μέχρι το 2016, σύμφωνα με παλιότερο δημοσίευμα του Bloomberg, να κάνουν την Ελλάδα μεγαλύτερη παραγωγό χρυσού στην Ευρώπη.

Το μεταλλείο της Χαλκιδικής που αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου μεταξύ των εργαζομένων και των λοιπών κατοίκων της περιοχής που υποστηρίζει ο κ. Κουράκης προβλέπεται να απασχολήσει περί τους 1.100-1.500 άμεσα  εργαζόμενους και να συντηρήσει  άλλες 5.000  θέσεις εργασίας σε προμηθευτές.

Η συνολική αξία του κοιτάσματος χρυσού στη Χαλκιδική υπολογίζεται στα 5,9 δισ. δολάρια και τούτο σημαίνει πως η εταιρεία που το εκμεταλλεύεται μπορεί να εξορύξει και να πουλάει χρυσό αξίας 190 εκατ. το χρόνο. 

Η κοινή γνώμη όταν ακούει για χρυσό έχει την εντύπωση πως μιλάμε για μερικά τρισ. ευρώ που αν αξιοποιούνταν σωστά θα έλυναν το δικό μας πρόβλημα και αυτό των παιδιών των παιδιών μας.  Αν βάλει κάποιος κάτω τις ουγκιές χρυσού που έχει ένα κοίτασμα, το κόστος εξόρυξης και τους φόρους, πρέπει να αφήνει και ένα κέρδος γι’ αυτόν που αναλαμβάνει το ρίσκο να κάνει την επένδυση.

Ποιο είναι το ρίσκο; Π.χ. ο χρυσός το 2000 είχε 300 δολάρια η ουγκιά τώρα έχει 1.700 δολάρια η ουγκιά, αν ένα ορυχείο έχει κόστος εξόρυξης 800 δολάρια η ουγκιά, το 2000 θα ήταν ζημιογόνο, τώρα κερδοφόρο και το 2020 κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως θα είναι πάλι ζημιογόνο ή θα βγάζει δεκαπλάσια... (Δεν έχω υπόψη το κόστος παραγωγής του συγκεκριμένου ορυχείου...).

Ένα ορυχείο λοιπόν  παράγει όσο περίπου εισόδημα παράγει η ελληνική μελισσοκομία. Αν καταφέρουμε και ανακαλύψουμε άλλα δέκα παρόμοια ορυχεία και τα δώσουμε για εκμετάλλευση θα μπορούσαν να απασχοληθούν περί τις 50.000 άνθρωποι  και να αθροίζουν έσοδα περί τα 2 δισ. το χρόνο.  Δεν θα μας έλυναν το πρόβλημα αλλά θα αποτελούσαν μια ανάσα...

Φυσικά κανείς δεν φέρει αντίρρηση πως όλα αυτά και όπως οι περισσότερες δραστηριότητες, θα πρέπει να γίνουν με την τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών όρων... Αλλά και να γνωρίζει πως ομελέτα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν σπάσουν αυγά.

Το γράφω αυτό γιατί στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει η άποψη πως οποιαδήποτε παραγωγική επένδυση είναι επιβλαβής για το περιβάλλον ακόμη και γιατί οι απασχολούμενοι σε αυτή επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακος επειδή ανασαίνουν...

Τα των μελισσών και των ορυχείων...

Για να γίνει κάποιος μελισσοκόμος χρειάζεται ένα κεφάλαιο και τεχνογνωσία  σε σχέση με τις μέλισσες και το μέλι. Χρειάζεται να μεταφέρει τις μέλισσες σε περιοχές με κατάλληλη ανθοφορία... Φυσικά δεν χρειάζεται να κατέχει ιδιόκτητα αγροκτήματα.

Η χλωρίδα και η  γύρη μπορεί να αποτελούν εθνική περιουσία αλλά κανείς δεν σκέφτεται να ζητήσει για την εφορία τη μισή αξία από κάθε βάζο μέλι. Αν το έπραττε αυτό το κράτος κανένας δεν θα γινόταν μελισσοκόμος γιατί δεν θα συνέφερε ή αν συνέφερε,  κανένας δεν θα έτρωγε μέλι λόγω κόστους όπως ακριβώς συμβαίνει με το πετρέλαιο θέρμανσης...

Ένα ορυχείο χρειάζεται περισσότερα κεφάλαια και ως εκ τούτου μόνο μεγάλες ανώνυμες εταιρείες μπορούν να αναλάβουν να επενδύσουν σε αυτό.  Η διεθνής πρακτική είναι οι ιδιωτικές εταιρείες  να αναλαμβάνουν την εξερεύνηση και την εκμετάλλευση ορυχείων χρυσού. Αν ανακαλύψουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα  κερδίζουν από αυτά και προσφέρουν έσοδα στο κράτος και την τοπική οικονομία. Αν δεν ανακαλύψουν χρεώνονται το κόστος της εξερεύνησης και αλλού να ψάξουν...

Κάποιες χώρες όπως η Βενεζουέλα υποχρεώνουν τις εταιρείες χρυσού πριν πωλήσουν το απόθεμα να ρωτήσουν πρώτα  αν ενδιαφέρεται να το αγοράσει η Κεντρική Τράπεζα σε τιμές αγοράς...

Γιατί να εκμεταλλεύονται ιδιώτες και μάλιστα ξένοι τα ορυχεία χρυσού και όχι το κράτος; Ρωτάνε κάποιοι. Η απάντηση είναι απλή. Αν το συγκεκριμένο κοίτασμα που έχει χρυσό αξίας 6 δισ. ευρώ. Το εκμεταλλευόταν μια κρατική εταιρεία, θα χρειαζόταν  να λάβει από τον προϋπολογισμό μερικές δεκάδες δισ. και μετά 100 χρόνια από την εξάντληση του κοιτάσματος, όπως συμβαίνει με την εταιρεία αποξήρανσης της Κωπαΐδας οι φορολογούμενοι θα συνεχίζουν να πλήρωναν τα «κερατιάτικα»...

Γιατί λοιπόν συνήθως όπως έχει αποδειχτεί στη σοβιετία αλλά και τη Δύση το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας και ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Αυτό στα νοσοκομεία και τα σχολεία μπορεί να αιτιολογείται, όχι όμως στις παραγωγικές επιχειρήσεις... Στα νοσοκομεία, τα σχολεία και την ασφάλεια  το ζήτημα είναι πως με το λιγότερο κόστος για το φορολογούμενο θα έχουμε τις καλύτερες υπηρεσίες,  και όχι βέβαια την κατάργησή τους...

2) Στα όρια του γυρίσματος η αγορά...

Η χρηματιστηριακή αγορά υπόκειται τις συνέπειες ενός δεύτερου πλήγματος στον τραπεζικό κλάδο μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Παρά το γεγονός πως το τοπίο περί τις τραπεζικές μετοχές παραμένει θολό η υπόλοιπη αγορά διατηρεί το μομέντουμ των τελευταίων μηνών εντός του ανοδικού καναλιού που έχει σχηματίσει μετά το καλοκαίρι.

Για τη συνέχεια στις τράπεζες μεσοπρόθεσμα κάποιες λεπτομέρειες σε σχέση με την ανακεφαλαιοποίηση μπορεί να δημιουργήσουν ευκαιρίες.

Μακροπρόθεσμα όμως οι τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίηση θα αποκτήσουν πολλαπλάσιες κεφαλαιοποιήσεις από τις τρέχουσες χάρη στον πληθωρισμό νέων μετοχών ο κύριος όγκος των οποίων θα παραμένει εκτός διαπραγμάτευσης.

Θα χρειαστεί να διευκρινιστεί τι συμμετοχή θα έχουν στους δείκτες οι νέες κεφαλαιοποιήσεις για να σχηματίσουμε μια εικόνα για τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αγοράς την επόμενη μέρα.

Αν αυτό που έκανε η 3Ε το κάνουν μερικά ακόμη από τα blue chips του ελληνικού χρηματιστηρίου  η ελληνική αγορά σε λίγα χρόνια θα μοιάζει με την παράλληλη αγορά του πάλε ποτέ Χ.Α.Α.

Ζούμε σε μια εποχή ραγδαίων ανακατατάξεων...

Προς το παρόν τις προσεχείς ημέρες και εβδομάδες τον τόνο και τις ευκαιρίες στο ΧΑ θα τον δώσουν οι αποκρατικοποιήσεις αλλά και κάποια επιχειρηματικά deals που επωάζονται αυτή την περίοδο...

Κοντά στα παρόντα επίπεδα φαίνεται να εξαντλεί τη δυναμική της και η παρούσα διόρθωση...

3) Ούτε παράδεισος ούτε Κόλαση...

 
Η απόφαση του Eurogroup δεν είναι ούτε παράδεισος ούτε κόλαση. Είναι μια ευκαιρία να ανασάνουμε απο το χρέος και να πάψουμε να αγωνιούμε για ενδεχόμενη χρεοκοπία η έξοδο από το ευρώ. Δεν θα βελτιώσει όμως την καθημερινότητα μας. Αν δεν καταλάβουμε ότι χρειάζεται αναπροσανατολισμός κοινωνίας κι οικονομίας προς την παραγωγή πλούτου, σωτηρία δεν υπάρχει. Πλέον εμείς έχουμε στα χέρια μας την τύχη μας. Κι η θα σωθούμε η θα καταστρέφουμε.

Από τον τοίχο του Γ. Λοβέρδου στο φ/β
 
4) Εξακολουθώ να είμαι απαισιόδοξος...
 
Εξακολουθώ να είμαι απαισιόδοξος εξαιτίας της δικής μας -και μόνο δικής μας- εγκληματικής αδυναμίας να αντιληφθούμε την κρισιμότητα της κατάστασής μας. Δεν κατανοούμε ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση απαιτείται μια άλλη ρηξικέλευθη μεταρρυθμιστική πολιτική που δεν θα έχει καμμία σχέση με αυτή που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα.



Διαβάστε περισσότερα...