Ναι μεν, η ψυχή όταν είναι εντός του υλικού σώματος έχει τις ανάγκες της ύλης, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι ο τρόπος που πέρασε το Βίο της, το πόσο έντονα συναναστράφηκε με την ύλη και πόσες υλικές επιθυμίες "έσυρε" μαζί της κατά την αποχώρηση από ΤΟ σώμα.
Και η ψυχή κατά τον θάνατο αν φεύγει καθαρή, χωρίς να σέρνει μαζί της το παραμικρό από το σώμα, επειδή δεν διατηρούσε με την θέλησή της καθόλου σχέσεις με αυτό καθ' όλη την διάρκεια της ζωής, αλλά αντίθετα το απέφευγε και ήταν συγκεντρωμένη στον εαυτό της, επειδή αυτό μελετούσε και σε αυτό ασκούνταν πάντα, που σημαίνει ότι πάντα φιλοσοφούσε με τον σωστό τρόπο και ότι ασκούνταν για να πεθάνει αδιαμαρτύρητα, τότε κάνοντας αυτή την μελέτη και άσκηση θανάτου, φεύγει αμιγής και καθ' εαυτή πηγαίνοντας στο κόσμο των θεών.
Σωκράτης
Οι ψευτο-δημιουργοί που εξουσιάζουν τον υλικό κόσμο έχουν ανάγκη την ενέργεια της ψυχής, ξέρουν ότι δεν μπορούν να καταστρέψουν μια ψυχή, ούτε να την αλλοιώσουν, μπορούν όμως να την φυλακίσουν και να τρέφονται ενεργειακά από αυτήν καθώς και να τροφοδοτούν το εικονικό αργο-δονούμενο κατασκεύασμά τους.
Οι ψευτο–άρχοντες της ύλης δεν μπορούν να δημιουργήσουν "τεχνίτες ψυχές" που να παράγουν την υψηλοδονούμενη "ψυχο-κρυσταλλική ενέργεια" που παράγει μια αληθινή ψυχή που είναι ποιημένη από το "πρωταρχικό πυρ", γι' αυτό αρκούνται με το να πλανεύουν τις ψυχές με επαναλαμβανόμενες ενσαρκώσεις, παρά την θέληση των ψυχών (γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που ηθελημένα ενσαρκώνεται μια ψυχή εκπληρώνοντας μια συγκεκριμένη Αποστόλη).
[...] αν ασκείσαι στο να ξαναμπείς στον εαυτό σου, μαζεύοντας μακριά από το σώμα σου όλα τα σκορπισμένα πνευματικά σου μέλη, τα κατακερματισμένα σε πλήθος κομμάτια, ξεκομμένα από την ενότητα που ίσαμε τότε χαιρόταν όλο το μέγεθος της δύναμής της...
Ψυχή Ο Πλάτωνας το τεκμηριώνει αυτό με το παράδειγμα της γραφής, η οποία αντικαθιστώντας την προσπάθεια ανάμνησης με σημάδια, θα επιτρέψει στην λήθη να μπει μέσα στην ψυχή από έλλειψη άσκησης της μνήμης. Ο Σωκράτης στον Φαίδωνα λέει ότι η μάθηση δεν είναι παρά μια ανάμνηση, που επαναφέρουμε στην μνήμη μας, αφού νικήσουμε την λήθη. Μια ανάμνηση ενός κόσμου, του κόσμου των Ιδεών που κάποτε είδε η ψυχή και τώρα πρέπει να ξαναθυμηθεί.
[...] ότι έχουμε ανάγκη από μία άσκηση που να μας ανανεώνει συνεχώς την μνήμη όσων έχουμε γνωρίσει (δει γαρ της μελέτης ανανεούσης ημίν αεί την μνήμην ων έγνωμεν).
[...] αν ασκείσαι στο να ξαναμπείς στον εαυτό σου, μαζεύοντας μακριά από το σώμα σου όλα τα σκορπισμένα πνευματικά σου μέλη, τα κατακερματισμένα σε πλήθος κομμάτια, ξεκομμένα από την ενότητα που ίσαμε τότε χαιρόταν όλο το μέγεθος της δύναμής της...
Είναι φανερό πως η πεδιάδα της Λήθης σημαίνει την γέννησιν και ο ποταμός της Λήθης όλη την ροή των υλικών και το γεμάτο μόχθο σώμα μας, που κάνουν ασταμάτητα τις ψυχές μας να ξεχειλίζουν από λήθη, σ' ότι αφορά τις πάντοτε αμετάβλητες πραγματικότητες...
Έτσι, Κάθαρση είναι αυτό που λεει η αρχαία παράδοση, το να αποχωρίζει κανείς την ψυχή όσο γίνεται από το σώμα και να την συνηθίζει στο να ξεσηκώνεται από όλα τα μέρη του σώματος, να συγκεντρώνεται και να ζει όσο μπορεί στις παρούσες συνθήκες και στις μέλλουσες, μόνη με τον εαυτό της, αφού λυθεί από τα δεσμά του σώματος. Αυτό ονομάζεται κυρίως θάνατος, το λύσιμο ή ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Για τον Πλάτωνα, όλοι αυτοί οι όροι: κάθαρση, συγκέντρωση, χωρισμός της ψυχής, σημαίνουν ανάμνηση. Η Μελέτη θανάτου είναι μια μελέτη μνήμης.
Η ψυχή μπορεί να έχει αφήσει "ημιτελείς" κάποιες υποχρεώσεις κατά το πέρασμά της από την ύλη (παλαιότερες ενσαρκώσεις) και γι' αυτό πρέπει να επιστρέψει, ώστε να ολοκληρώσει την δύσκολη αποστολή της, διότι μην ξεχνάμε ότι η ύλη είναι ένα σχολείο που πρέπει η ψυχή να το περάσει με επιτυχία.
Όσο η ψυχή μένει στάσιμη στην ίδια τάξη, τόσο θα χρονοτριβήσει την παρουσία της εντός της ύλης. Από την άλλη πλευρά, κάποιες "σκοτεινές δυνάμεις" που εξουσιάζουν την ύλη, εκμεταλλεύονται την φυσιολογική ροή των ενσαρκώσεων, επεμβαίνοντας με διάφορα εμπόδια – προκλήσεις, αφήνοντας "μετεξεταστέες" πολλές ψυχές και κάνοντάς τες να επαναλαμβάνουν άδικες ενσαρκώσεις σε έναν κλειστό κύκλο ενεργειακού εγκλωβισμού. Η αλήθεια για την ψυχή βρίσκεται κάπου στην μέση...
Ναι μεν θα περάσει κάποιες ενσαρκώσεις εκπληρώνοντας την Αποστόλη της, αλλά από την άλλη θα πρέπει να μην πέσει στην παγίδα των τύψεων και της αυτο-ενοχοποίησης, επειδή μπορεί να υποπέσει σε κάποια λάθη, αφήνοντας ανοιχτές εκκρεμότητες με την ύλη. Τα λάθη διορθώνονται με πράξεις και όχι με μοιρολατρία, ούτε με συνεχείς άσκοπες ενσαρκώσεις.
Όσα λάθη και να έχει κάνει μια ψυχή, όσο και πίσω στο παρελθόν αν έχουν συμβεί, μπορεί να τα διορθώσει μέσα σε μια στιγμή στο παρόν - στο τώρα! Ξεκινώντας με καρδιακή συγχώρεση της ίδιας της ύπαρξής της. Η ψυχή πρέπει να φεύγει απελευθερωμένη από τα πάθη της και από τις υλικές προσκολλήσεις, δίχως αμφιβολίες για την θεϊκή καταγωγή της και πάνω απ' όλα, να μην εστιάζει μόνιμα στο παρελθόν και στα (τυχόν) λάθη της, αλλά στο μέλλον και στην διόρθωσή τους. Έτσι, ξεριζώνεται οριστικά η ψυχή από την συχνότητα της ύλης και περνά με επιτυχία την πύλη της μνημοσύνης για τα νησιά των μακάρων παρέα με "θεούς και ήρωες".
Πηγή
